Wel het is zover. Ik sta klaar om te vertrekken. Een paar nieuwe bottinnen en wandelstokken waren de enigste zaken die ik me opnieuw diende aan te schaffen. Langs m'n oudste zus ben ik ook even langs geweest met de vraag of ik haar paternoster nog eens mocht meenemen. Als klein meisje bezorgde ze deze aan mijn vader zaliger toen hij in de oorlog van '40-'45 als krijgsgevangene naar Duitsland gedeporteerd werd. Het is voor mij een symbolisch kleinood dat ik op mijn eerste pelgrimstocht erg koesterde.
Je zou denken dat, na al enkele pelgrimstochten achter de rug te hebben, men het vertrek in alle rust en met bedaardheid tegemoet ziet. Wel, dat was bij mij tot voor enkele dagen terug niet het geval. 'Waarmee ben je in Godsnaam weer mee begonnen ? En zou je niet beter thuisblijven ?', was de vraag die regelmatig opdook en het gemoed teisterde. Met de haalbaarheid in gedachten kwam deze vraag in stelling. De jaren tikken onbarmhartig weg en hier en daar merk je aan je fysiek en de opduikende kwaaltjes dat je de fontein der eeuwige jeugd moet voorbijgelopen zijn. Wie zich aan deze legendarische bron laaft zou voor altijd jong blijven. Een tripel is geen volwaardig alternatief zo blijkt want hier en daar begint er bij mij al eens iets te piepen of te kraken. Eens dit besef is doorgedrongen rest er enkel de hoop dat je op je tocht gespaard blijft van fysiek ongemak. Daar stond ik tot voor enkele jaren terug nog niet eens bij stil. Ik zou in deze gedachtengang niet alleen staan. Ook onze Ronny herkende de situatie en worstelde met dit dilemma. Den Hugo ben ik daarover vergeten te polsen. Om die negatieve gedachten te verdrijven doet een goeie tripel dan weer wel uitstekend werk ! Nu is het terug relax, terwijl zittend op gloeiendhete kolen.
Mijn rugzak is ondertussen al gemaakt, 16kg droog gewogen. Het streefdoel is 10 tot maximum 15% van je lichaamsgewicht aan draaglast te betrachten. Ik zit er 4 kg boven. Ook al liet ik me deze keer begeleiden door een backpacklist. Hoe je het ook keert en draait wanneer je die lijst volgt, steeds kom je op overgewicht uit. Tenzij je echt gebruik maakt van lichtgewicht materiaal dan kan het lukken. Zijden ondergoed en ultralichte rugzakken bijvoorbeeld. Mijn Deuter alleen al weegt 3kg, droog gewogen. Hij kan wel tegen een stootje wat zeker een meerwaarde is. Die rugzak moet immers heel je hebben en houden transporteren. Met de aankoop van die dure spullen maak je niet alleen je bagage wat lichter maar ook de portefeuille. Het moet betaalbaar blijven en enige soberheid siert een pelgrimstocht. Less is more, is nog steeds de kernboodschap bij het opmaken van je rugzak. Overmorgen, de dag voor m'n vertrek, laad ik die nog eens volledig uit en zie wat ik nog eventueel kan thuislaten. Ik hoop van het niet te vergeten om hem terug in te laden. Ik overweeg nog wel van nog een extra fleeceke mee te sleuren daar ik vrees dat het daar aan de Atlantische kust 's avonds nogal frisjes zal zijn.
Nog 3 keer slapen en het is zover. Heel vroeg in de morgen, dochterlief brengt me naar de statie, vertrek ik in Brussel Zuid met de Thalys richting Paris Nord. Daar dien ik over te stappen op de metro die me naar de Gare de Montparnasse moet brengen om daar de TGV te nemen richting Zuiden.
Et après ... je ne m'enfuis pas... je vole, je vole. Comprenez-vous bien ! Je vole !
Tot het volgende bericht ! Bij leven en welzijn 😌😌😌.