Waar was ik gebleven ? Juist, het avondeten in Parga. Vincente de uitbater van 't spel had zijn best gedaan. Een appelsalade in een vinaigrette, en daarna een maaltijdsoep met bonen en kikkererwten in een hartige tomatensoep. Nagerecht een flan catalane. Goed dus. Na het eten kroop ik erin. Avia m'n Israëlische roommate was al een boekske aan het lezen. De 2 Sylvia's vermaakten zich nog aan tafel met ondermeer die Roemeense salonnicht. Stan en Sue waren niet te spreken over hun geproduceerde decibels. Maw, geluidsoverlast.
Om 8u30 was ik aan het stappen. Verdorie ik dacht dat het altijd rechtdoor was ... 4km omweg gedaan door niet goed op te letten. Soit na 28km was ik in het klooster.
Alleen gelopen vandaag. Beetje m'n vader in gedachten gehad. Al 42 jaar is het geleden dat hij is heengegaan. Veel te vroeg. Ik was 25 en nog een snotaap. Ik heb hem nu al overleefd. Het geeft een bizar gevoel, ik had hem nu zoveel kunnen vertellen, helaas. Enkel m'n apejaren en de daarbijhorende generatieproblemen heb ik hem kunnen nalaten. Het was een doorbrave mens. Dat wringt en het stemt me bitter maar gedane zaken nemen geen keer. Inzicht komt vaak na de jaren en meestal dus veel te laat.
De Amerikanen beweerden dat ze de laatste 100km 2 stempels per dag nodig hebben om hun Compostella te krijgen. Ik geloofde het niet, ik heb het trouwens nooit gedaan. Een mailtje naar het genootschap moest me uitsluitsel geven. Ze hadden verdorie nog gelijk ook ! Als ze stempels moeten hebben, dan krijgen ze stempels. Vandaag al een extra stempel van een tankstation in de pocket en nog eentje van een apotheker. Broederlijk prijken ze naast de stempel van de paters van Sobrado.
De pelgrimsafdeling binnen het klooster is volledig vernieuwd. Prachtige ruimten, mooi meubilair en een omgeving die je voelbaar met energie overlaadt. In Coimbra, de universiteitstad in Portugal, was dit ook het geval. Precies of je treedt binnen in een halo van energetische straling.
De pater die de ontvangst van de pelgrims regelde deed dit heel kalm, alle tijd nam hij er voor. Bij die pater hadden ze volgens mij de zenuwen er uitgeknipt bij de geboorte. Met 6 liet hij hen binnen en dan ging de deur terug op slot. Eén voor één registreerde hij de namen, deelde hen een bed toe en gaf een korte rondleiding door het pelgrimskwartier. Daarna liet hij de volgende 6 binnen. Hij zag er streng uit maar ik vergiste me daarin. Het was een Amerikaan denk ik en hij was niet gespeend van enige dubbelzinnige humor toen hij de doucheruimten van de dames toelichtte. Ik denk dat die paters een fantastisch leven hebben. Het is voor zover ik kon onderscheiden een gemengd klooster van cisterciënzers. Nonnen en paters zaten daarstraks gezellig samen te keuvelen op het dorpspleintje. Die worden 100 jaar.
Patrick zit hier ook. Hij liep de langere route. We hebben samen een pelgrimsmenuke achterovergeslagen. Een salade Russe en daarna frietjes met een serieuze moot zalm. Een spie St. Jacobsgebak als dessert en doorgespoeld met een Rioja en we kunnen er weeral tegen. Margerita uit Washingtom DC zette zich mee aan onze tafel. Toffe madam. Morgen nog een dikke 60 bornes en de school is uit! No hurry, eerst Arzua binnenlopen. In Arzua smelt de Norte samen met de Frances. Ik ben benieuwd. Daarop gaat een overhoop aan pelgrims aanwezig zijn. Ik ben curieus.
Tot morgen