Gisterenavond, nog voor het slapen gaan, werd ik zijlings door Julia in de keuken geroepen. Ze trakteerde me op een blikje bier. Ze was in gesprek met Benito, de Italiaan wiens naam ik niet wist. Benito, misschien wel een telg uit het geslacht van de Duce want hij leek er sprekend gelijkend op. Gemillimeterde haardos, bonkige gestalte en een norse gelaatsuitdrukking maar hoogstwaarschijnlijk ook met een peperkoeken hart. Julia vertelde voor de zoveelste keer haar relaas met de bedwantsen. Ze liet de boebeltjes zien op haar armen en wilde ook deze op haar boezem aan Benito tonen. Deze sloeg zedig de handen voor de ogen om niet in een aanstootgevende situatie terecht te komen. Maar ook hij had last van jeuk. Hij had zelfs een hystaminezalf aangeschaft in de veronderstelling dat het 'mosquitos' de daders waren. Nee dus. Julia kin hem overhalen om al zijn kleren en slaapzak in de wasmachine te stoppen. Om 11u 's avonds zat hij in zijn blote met een handdoek rond zijn middel in de keuken, wachtend op zijn wasgoed. Je moet maar pech hebben zeg ik. Hopelijk blijf ik ervan gespaard.
Om 8u werd ik wakker. Vrij laat maar het was een kort stukje. 26km en niet te hevig kwa hoogtemeters. Prachtig stapweer, 21°C en een strakblauwe hemel. Van builen, breuken en schrammen ben ik gespaard gebleven. Dus dat zat snor. Verder heb ik helemaal alleen kunnen stappen met enkel het gezelschap van fladderende vlinders, schichtige hagedisjes en af en toe een keffer die achter je aan zit en je wil verscheuren. Over het algemeen zijn grote honden vrij relax bij het passeren. Het zijn de kleinere exemplaren die brutaal achter je aan blijven zitten. Een wandelstok is daarvoor het ideale afschrikmiddel. Een dazer vind ik maar niks om hen af te schrikken. Op 3 kwade honden getest : nr 1 trok er zich niets van aan, nr 2 werd nog kwader en enkel nr 3 droop af. Van honden gesproken ... het is zielig om zien hoeveel kettinghonden hier nog een erbarmelijk bestaan moeten lijden. In België is zoiets al jaren verboden.
Het lijkt me vreemd dat, vergeleken met gelijkaardige afstanden thuis, de afstanden op een camino langer lijken. Het is alsof de tijd vervormt en je aan een afstand op de camino zoveel meer tijd besteedt. Onzin natuurlijk en ik heb vandaag geprobeerd daar een antwoord op te vinden. Ik denk dat er op een camino zulk een veelvoud aan prikkels je brein bespelen ... geuren, beelden, geluiden ... dat het lijkt of dat je overal even halt houdt. Raar, maar het is nu zo dat na een tiental dagen al je zintuigen op scherp staan gesteld. Een unieke ervaring. Ik was ze uit het oog verloren.
Vandaag nog even een videocall gehad met de kleinkinderen. Tof, hun nieuwste aanwinsten speelgoed, ze zaten met mama en mims (m'n echtgenote dus de oma) in het één of andere shoppingcenter. Ook raar ... op mijn vorige tochten was gemis van het thuisfront er wel maar echt niet uitgesproken. Nu er kleinkinderen zijn moet ik toegeven dat ik uitzie naar een weerzien.
Morgen naar Muros de Nälòn. Ik treed nu in de voetsporen van onzen Hugo, de stapmaat. Die is nog maar een goeie maand terug van zijn camino. Hij liep de camino Olvidado. Een camino midden tussen en parallel aan de Norte en de Frances. In Gijòn pikte hij terug aan op de Norte. Het eerste stuk op de Norte had hij al gelopen en zijn camino afgewerkt via de primitivo. Het gaat een beetje op en af zei hij ! Daar kan je een paard mee laten lachen. Ik spreek hem er nog wel eens over aan ! ☺👆☺.
Zo, boodschappen zijn gedaan. Heel m'n kleerkast in wasmachine en droogkast gestoken, uitgehaald, gestreken hm hm, en seffens leg ik me ter ruste in de albergue municipale. 56 bedden alstublieft, echte pelgrimstoestanden als je het me vraagt.
Tot morgen, we stappen nog wat verder.