Eloïsa, zo heette de hospitalera in Santullan. Ze mag wat mij betreft in de top 10 komen van de meest vriendelijke en behulpzame hospitalera. Een kraaknette herberg, frisdrank ter beschikking en een ontbijt om U tegen te zeggen. Je moet het maar doen. Heinz, ik noem hem Heinz omdat het een Duits is en ik zijn naam niet ken, dook gisterennamiddag de herberg binnen. Die mens was vrij corpulent, op het obèse af, en torste een rugzak van 35kg. Rolf ontfermde zich over hem en raadde hem aan om zeker 20kg overboord te gooien. Rolf meende zelfs dat hij nog nooit ggewandeld heeft. Nu heb ik al Facebookpelgrims gezien, dit keer was het de beurt aan een kamikazepelgrim. Bovendien sleurde hij een toestel mee om zijn nachtelijke apneus te voorkomen. Hoe hij dat moet regelen in de herbergen is maar de vraag. Daar zal zeker op gefoeterd worden. Vandaag zou hij nog een dag extra blijven bij Eloïsa om even te recapituleren. Hopelijk is hij verstandig en ziet hij in dat hij beter een andere vorm van pelgrimeren kiest. Erg gezond eten was er ook niet bij. Bij het ontbijt strooide hij puur zout op zijn confituur. Van eten gesproken, de pelgrimsmaaltijd van Rolf en Philippe, ook nen Duits, moet niet van al te bijstere kwaliteit geweest zijn. Vanmorgen klaagden ze allebei dat hun maag overhoop lag.
Het was een ferme boterham vandaag. 32 bornes en ik denk toch wel een 600 hoogtemeters. Ik was om 7u40 vertrokken met de Rolf. Rolf is een architect en trekt elk jaar voor een maand op tocht. In Castro moest hij een nieuw snoertje vinden dus ik nam afscheid. We zouden elkaar wel terug ergens tegenkomen. 't Is er niet van gekomen. Wel heb ik Arne terug ontmoet. Die trok op met Gerhard, ook weeral nen Duits, en Jess een Engels meisje uit Londen. Haar bood ik m'n condoléances aan voor haar overleden Queen. Tijdens m'n picknick maakte ik kennis met Mandy en haar dochter Winter. Zij komen uit Ohio. Dit stel is wel ontzettend sympathiek. Moederlief staat vol tattoos van draken en monsters.
Je voelt hier wel dat er voeten onder je lijf staan na zo een trip. En naar gewoonte zit het venijn in de staart. Al een hele tijd kon ik me sterk maken dat Laredo achter een uitdagende kustrots lag. Hopla na 25km naar 250m hoogte over keien en dan een kilometerke of 3 op de rotsrichel. Nee geen tapis plain maar opnieuw van die keien. De afdaling was ook niet mals maar ik ben er geraakt.
Ik zit in een klooster en betrap mezelf op gevloek. Het nonneke van dienst, in een wit habijt met een blauw-rood kruis erop doet de ontvangst. Ze spreekt alleen Spaans maar uit haar exposé over het reilen in de gemeenschap maak ik op dat ik naar de kerk moet gaan om 7u voor pelgrimswijding, om 9u nog eens voor de lauden. Geen wifi, enkel een kamer met 3 bedden een badkamer en wc. Ik kan enkel naar buiten via 1 deur waarvan ik de sleutel heb gekregen. Alle andere deuren zijn op slot. Fotokes zal ik dan maar morgen doorsturen. Ik zal ze wel op Polar Steps plaatsen. Tot morgen, van heir een serieuze gust ! Er komt zelfs een ferry aan te pas. Tot morgen. Nu even hier uit dit gevang breken en de omgeving verkennen. Kom Jan een beetje respect ! Je zit op een religieuze wei.