Et 22 Villaviciosa - Gijon

Deze trip zit er ook weer op. De inspanningen indachtig voor de vele hoogtemeters bij de Jaizekebel die er tussen Irun en San Sebastian waren, was ik er voor vandaag niet zo happig op. Op de website van Gronze waar de caminos gedocumenteerd worden wordt de moeilijkheidsgraad weergegeven in een aantal rode sterren. 5 zijn het maximum en ik vermoed dat je het daar niet levend van afbrengt. Deze tussen Villaviciosa en Gijon had er 4. Juist Villaviciosa buiten begon er een klim non stop naar 430 meter. Die daalde daarna naar 80 meter en steeg terug naar 280 meter. De rest golvend tussen 80 en 110 meter. Het viel best mee. Ik denk dat m'n lijf er zich al naar heeft gesteld. Om 6u30 waren de 3 Françaises al aan het inpakken dus kon ik evengoed daar ook mee beginnen. Joël de Amerikaan was al geen velden meer te bespeuren.  Om 7u30 was ik al vertrokken. Nog eerst vlug ontbeten en weg.  Na een tijdje pikte ik aan bij Enya. Juist voor de klim stak er een Australiër ons voorbij. Uiteraard was dit voor het meisje een uitgelezen moment om met hem te socializen. Dat kwam goed uit. I will catch you up Enya, just go Tassie with that Aussie. Zo kon ik op mijn tempo naar boven klefferen. Iets later, bij de 2de klim kwam Lissa uit Duitsland aanpappen. Zij was de weg bijster. Aan een picknicktafeltje stopte ik voor m'n broodjes. Zij stapte voort. Samen met Enya had ze een kamer geboekt in Gijon om de prijs te drukken. 

Om 16u15 stapte ik het hostal binnen. Ik vond het eerst niet. Een gewone deur tussen de buildings. Een dame wist waar ik moest zijn en wees me de weg. Proper, wel 30  euro en uitzicht op zee en de wandelpromenade op de zeedijk vanuit een schommelstoel. Een meisje uit Antwerpen is hier gestrand. Shinsplint ! De vrees voor elke pelgrim. Julia uit Duitsland liep ik hier ook tegen het lijf. Haar bedwantsbeten van 3 dagen geleden zijn goed aan het genezen.. De Italiaan, z'n naam ken ik niet, ook al dikwijls tegengekomen zit hier ook. Die heeft een zwerende blaar waar je een ei in kwijt kunt.  Je komt wat tegen hoor !

Op de promenade lopen er nog vele mensen. De golven rollen met geweld tegen de dijk aan. Stilaan floepen de lichtjes aan van straten en pleinen. Een sfeeëriek beeld. 

Zojuist even de decathlon binnengewipt voor sportschoenen. De slippers die ik meehad doen het niet om er mee in de stad te lopen. Na aankoop sloop ik een kroeg binnen voor een grande cervessa en wat tapa's. Een goedkope avond werd het aldus.

Ik heb vooruitzicht op mooi weer ! Hoera zeg en zelfs gisteren werd er nog voor vandaag regen verwacht maar nougabolle ! Het bleef droog en het kwik klom zelfs tot 20°C. Morgen loop ik Avilès aan en voor overmorgen ligt m'n slaapstede ook al vast. Nu nog m'n was binnenhalen en laat het zandmanneke maar komen.

Tot morgen. 

Et 21 La Isla - Villaviciosa

Deze 22 paaltjes behoren ook weeral zonder kleerscheuren tot het verleden. Na het consumeren van het desayuno, dit onder het toeziend oog van een kapo, was ik om 7u30 de plein over. Het was een beetje lachwekkend. De man die het reilen en zeilen in de albergue wat in het oog moest houden oefende zijn taak manu militari uit. Het was een simpele ziel, die moeten er ook zijn. Zoveel brood mocht je nemen, nam je een sneetje te veel moest je het terugleggen. Confituurpotten moesten gemillimeterd op hun plaats teruggezet worden en de boterpot werd nauwlettend in het oog gehouden zodat hij niet naar een tafel meegenomen werd. Maar goed, ook deze brave ziel had zijn verdienste. 

Weg dus. Het weerbericht voorspelde weinig opbeurends. Droog vertrokken, een kwartier later werden de hemelsluizen wagenwijd opengedraaid. Met bakken viel het eruit. De regen toverde blaasjes op het asfalt, zo lelijk ging het eraan toe. Hoe je je er ook tegen kleedt, volledig droog blijven blijft een utopie. Met een korte tocht voor de boeg viel dit best te pruimen. 

De paaltjes vlogen voorbij. Dit dankzij m'n jeugdige compagnonne Enya. Enya heb ik eergisteren al ontmoet in, verdorie ik kan geen namen meer onthouden, Piñares del Prio. In 't laat kwam ze aan. Vandaag ontmoette ik haar onderweg. Ze riep me of ik het fotootje van haar waarop ze in de albergue een poesje op haar schoot hield naar haar wilde doorsturen. We zijn samen gebleven door weer en wind. De kilometers vlogen voorbij. Enya komt uit Tasmanië. Ze vertelde honderduit over de Aussies en haar thuisland. Ze was vooral geïnteresseerd in onze themavolgende streek-Gr's. Ze moest het hele verhaal horen over Reynaert de Vos, het hoofdpersonage in het middeleeuwse epos Elkerlyck. In Villaviciosa stapte ik een kroegje binnen met haar en trakteerde haar op een koffie en een stuk cake. Ze was zo gelukkig als een kermisvogel. 'Waarom doe je dat ?' Blijkbaar is dat ongewoon in Tasmanië. Wel ik gaf haar antwoord. Moest mijn dochter aan de andere kant van de wereldbol zitten en er zou iemand haar een koffie aanbieden dan zou ik dat erg waarderen. Ze begreep het. 

Zojuist kennis gemaakt met Joel een Amerikaan uit Washington. Van België neem ik aan dat hij dacht dat ze daar de kinderen opeten. Fijne babbel gehad toen ik hem fotos liet zien van mijn uitstappen in Antwerpen, Brugge en Gent met Lynn uit Colorado. Tja, hij was zo onder de indruk dat hij een bezoek aan Belgium overwoog. Hij nodigde me nog uit om samen te gaan eten. Jammer, ik had reeds gegeten. Bonen en albondigas. Het beloofde Fab ... ik weet al de naam niet meer, door die Spaanse jonge gasten ... ik hou hen aan hun woord. Joel was aan zijn 10de camino toe. Ook verslaafd denk ik. Zo, ik laat het hierbij. Morgen een monsterstukje naar Gijon. 30 bornes en meer dan 1000 hoogtemeters. Ik heb me iets misrekend met de afstanden. Eigen schuld, dikke bult. Come and see tomorrow.