Gisterenavond viel er nog een zonderlinge Fransman de albergue binnen. Een fietser was het. Ik kreeg de indruk dat hij ging skieën. Dikke anorak en wollen muts die hij zelfs in bed niet uitdeed. Verder sleurde hij met een bus campinggas en een brander. Hij ging pasta maken. Nu overdrijf ik niet maar om de 10 minuten werd er naar hem iets gestuurd of werd hij opgebeld. Het belgeluid van zijn Iphone stond loeihard wat iedereen deed opspringen van het schrikken. Het hield niet op. Ik vreesde dat Ricardo de Argentijn hem zijn Iphone zou afpakken en deze door het venster zou kieperen. Ricardo had een moeilijke dag gehad. Die was zijn portefeuille vergeten in Santander en was hem gaan terughalen en juist met de trein terug. Hij moest nog bekomen van de commotie en dat geklepper van die Fransoos zijn telefoon werkte hem danig op zijn systeem.
Vandaag werden de kaarten helemaal door elkaar geschud. Maria en haar Ricardo gingen naar Altamira de prehistorische grottekeningen opzoeken, die zie ik naar alle waarschijnlijkheid nooit meer weer. Rolf die me dan gevolgd was en ook overnachtte in Queveda wist niet goed wat doen. Ik denk dat hij er door zit en aansluit met het Argentijnse koppel en mee naar Altamira trekt.
Om 9 uur was ik daar ribbedebie richting Comillas. 26km. Pech het regende. Grijze wolken, gesloten hemel, wat een contrast met eerdere dagen. Poncho en regenbroek aan ... m'n nieuwe bottienen waterproof ? Laat me niet lachen ! Hooguit een halfuurtje. Ik stuur ze terug !
Het saaie parcours zette zich nog even door maar in de helft werd het beter. Dan ging het weer richting oceaan uit met een mooi stuk over het strand en de kliffen. De zee zag er nu dreigend zwartgrijs uit en beukte met geweld op de rotsen. Het water spatte tot 10 meter hoog in schuimende vlokken uiteen. De regen heeft ervoor gezorgd dat de bossen lekker ruiken. Een zoet parfum stijgt op vanuit de bodem en wanneer de rook van een houtvuurtje ergens ten lande er zich mee vermengd weet je dat we naar de herfst opstomen. Hier en daar beginnen de bladeren al te verkleuren.
Halverwege deze etappe berichtte den Hugo dat hij de 100km lange boslooptrail i8i8n Limburg na 80km moest opgeven vanwege een lelijke blaar. Die smart kan ik met hem delen want ikzelf beschik ook over een serieus en pijnlijk exemplaar onder m'n voetzool. Die gaat wel weg. Niet flauw doen is de boodschap. In Bilbao mistrapte ik me op het laddertje van m'n stapelbed. Ik hield er een paar gekneusde ribben aan over. Die doen alweer veel minder pijn. Die bobo's kom je nu eenmaal tegen op je tocht. Lastig jawel maar er zijn ergere zaken.
Ik zit in een mooie herberg. Zojuist naar een Lupo of is het nu Lupa supermarkt geweest. Inkopen voor morgen zondag. Dan zijn de winkels dicht. Ineens een avondmaal mee aangeschaft en opgesoupeerd in gezelschap van Katrien, een jonge vrouw uit Gent. Ook weeral een fijne conversatie gehad. Het is raar ... in het gewone leven kom je nooit tot een openhartig gesprek met onbekenden. Op een camino zijn er weinig tot geen drempels meer. Sociale interactie is troef hier. Tenzij je uit Leiden komt 😇. Grapje natuurlijk. Morgen Colombres. Ik denk nog 525 paaltjes tot in SdC. Ik ga slapen nu. Goodnight.