Dit werd weer een hele boterham. Alleszins éne die dik beboterd en goed voorzien is van toespijs. De hele pelgrimentourage zag met tegenzin op tegen de etappe van vandaag. Van Lourenzà naar Abadin over 26 of over 30km. 26 km betekende 1000 hoogtemeters, 30km ... op 't gemakske naar boven. Ik koos voor de 30. Die keuze diende gemaakt te worden in Mondoñedo. Onderweg naar Mondoñedo maakte ik kennis met Marguerita uit Washington DC. Van origine uit Colombia maar getogen in de States. Ongelooflijk hoe gemakkelijk je hier op een camino contacten legt. Toch een halfuurke samen opgetrokken en gekouterd over ons koloniaal verleden. Spanjaarden waren dieven zei ze. Dat kunnen ze van ons ook zeggen wanneer we de kaart van Belgisch Kongo trekken wist ik haar te vertellen. Haar interesse was gewekt. Tijdens haar bezoek aan Bruges ... Broesjes zeggen ze had ze daar geeneens notie van gekregen. Na een tijdje stapte ze voort. In Mondoñedo trof ik haar samen aan met de Zweedse Katrin op het terras. Katrin is een goedlachse dame, je zou nooit vermoeden dat ze een dokter is. Tof mens. Ik moest mee aanschuiven aan hun tafel voor een koffie. Ik haalde m'n kilo druiven boven om onder hen te verdelen. Scoren met andere woorden. Zo werd ik ineens een kiloke lichter.
Ik was dus zinnens om de langere route te nemen om die steile klims te vermijden, een mooi voornemen !!! Na saluut en we komen elkaar nog tegen gezegd te hebben tegen Katrin en Marguerita was ik weg. Ik dacht juist te lopen maar een oud moederke dat ik tegenkwam stak de armen ten hemel en ik maakte er op uit dat ik grandioos verkeerd liep. Ze pakte me bij de arm en volgen moest ik. Willen of niet. En zo belandde ik op de camino complementario waar iedereen zo een schrik van had. 3km korter maar verdomme dat was zwoegen. Steile stukken ... voetje per voetje naar boven. Maar de beloning was navenant ! Zo prachtig die dalen, die wolkflarden waar bergen zich in verschuilen, die betoverende vergezichten, peperkoeken huisjes in de diepte waarin de tijd al jarenlang stilstaat ... en groen in alle tinten. Een adembenemende pracht.
Daar op dat terras in Mondoñedo, dat vergat ik nog te zeggen, werd ik aangesproken door zo een verwijfd salonnicht. Hij was met zijn vriendje gaan stappen, had wat doorgezakt en toen hij op de alberguekamer kwam hoorde hij me snurken waardoor hij de slaap niet kon vatten. Hij sprak me er meelijwekkend over aan . Zoiets doe je niet ! Blijf dan thuis of koop oordopjes. Ik herinner me het verhaal van de Ronny op z'n camino. Een Amerikaanse dame stond in de nacht op om een snurker tijdens z'n slaap tot de orde te roepen. Iemand uit de zaal voelde zich geroepen om haar een lesje te leren : Mevrouw, als U het zich kunt permitteren om duizenden dollars te spenderen om een vlucht naar Spanje te bekostigen dan zie ik niet in waarom je voor een spotgoedkope albergue kiest waar de kans groot is dat je je moet tevreden stellen met eventuele ongemakken. Volgens de Ronny had ze haar les geleerd.
Ook in Mondoñedo hield de Patrick uit de Lot halt. Z'n bilspier had rust nodig. Hij zou later wel inpikken.
Op de albergue aangekomen trof ik Alberto en Monica aan. In die krakkemikkige herberg van Ribedeo had hij zijn wasgoed toevertrouwd aan Fernando de exentrieke hospitalero. Zijn manchetten van zijn trui kwamen aan zijn ellebogen. Te heet gewassen. Alberto nam het nogal ludiek op.
Zojuist gegeten zie. Bonen en Albondigas. Monica en Alberto boden me nog een carbonaraschotel aan. Erg lief, maar de bonen waren al zo vullend. De dag zit er op. Joel, de Amerikaanse pelgrim uit Washington liep ik in het naar bed gaan tegen het lijf. Hij had een fles rode wijn bij en vroeg om samen glas te drinken op het terras. Met alle plezier. Nog een late hour talk over de magie van een camino met een wijntje en ik kan terugblikken op een mooi gevulde dag. Tot morgen. Ik denk dat het iets rustiger zal zijn.