Vandaag sluit ik m'n camino af. Deze morgen achter wat souvenirs gezocht, stukje gegeten, pintje gedronken en de bushalt opgezocht voor de rit naar de luchthaven. Half Santiago doorkruist, bleek dat de halte op amper 500m van het Seminar Menor ligt.
Vandaag liep ik Joël tegen het lijf. Zijn shin splint is genezen. Vanavond samen met hem en Patrick een hapje eten en iets drinken. De laatste keer. Patrick moest vandaag naar een andere oplossing zoeken voor zijn terugkeer naar Toulouse te meer daar er een golf van stakingen werd aangekondigd in gans Frankrijk. Zijn BlaBla-car chauffeur annuleerde zijn reis. Nu moet hij met de bus naar San Sebastian waar hij aansluiting heeft bij een andere BlaBla-car chauffeur. Het is goedkoop reizen maar zekerheden heb je niet met dat BlaBla-car transport. Mijn vlieger vertrekt rond 11u, zorgen dus dat ik op tijd in de luchthaven ben.
Zo dit was het dan. M'n tocht zit er op. Het geeft me weeral stof voor een hele boel herinneringen.
Nog even een dikke merci aan iedereen die blijk gaf van enige empathie, ik ben er hen erg dankbaar voor.
En nu, boeken dicht. Misschien ... misschien begint het broeden op een volgende al gestalte te krijgen 😉.
Vandaag was het een rustdag. Ttz, ik moet mijn lijf terug dwingen om het kalm aan te doen. Eerlijk gezegd was dit moeilijk. Hier in SdC vallen er veel trappen te trotseren en daar zag ik eerlijk gezegd tegen op. Het hoefde niet meer, ik heb genoeg hoogtemeters gezweet. Maar goed, de verbeelding deed ook hier haar werk en zij bracht me in deze onfitte modus.
Deze morgen ben ik hier in de kazerne, ik kan er geen beter woord voor vinden en ik geef er geenszins een pejoratieve betekenis aan, in de refter een croissantje gaan eten. Appelsiensap, jus d'orange voor onze Noorderburen, honing op het croissantje, een straffe koffie en schuppes. Van 9u30 tot 12u30 wordt er gepoetst en ververst en dan vraagt men om de zaal te verlaten. Geen probleem, ik kon mijn e-ticket voor de vlieger voorbereiden en door de receptie laten uitprinten.
De pelgrimsmis was om 12u. Ik er naar toe met de Patrick. In 't Spaans werd de dienst gevoerd. Een hele schare pastoors moesten deze shift kloppen. Voor de eucharistie, de hostie zouden er immers handen te kort zijn geweest. Straf, enkel de katholieken mochten te communie gaan. Ik herinner me uit de catechismus dat je een doodzonde beging wanneer je a) niet te biechten waart geweest alvorens te communie te gaan, b) niet op de hostie mocht bijten, en c) dat je nuchter moest zijn om het lichaam van Christus te kunnen ontvangen... Ik ben dus niet ter communie gegaan. Dat nonneke van 10 jaar geleden zong weer met de zuiverste stem het credo, het sanctus en het kyrié. Mooi, echt mooi. Het beweegt je wel om enige emotionaliteit te ondergaan. En dan het spektakel van de botafumeira dat volgt. Bangelijk hoe dat immense wierrookvat over de ganse lengte van het schip door de kathedraal zwiert. Een hoogtepunt in deze pelgrimsmis.
Daarna ben ik iets gaan eten. In hetzelfde restaurant waar ik gisteren nog padronespepertjes en croquettas con jamon y queso ben gaan smullen. Voor 12 euro calamares in lookboter, een biefsteak met een balsamicosalade en een stuk St. Jacobstaart. Dik in orde dus.
Een bezoekje aan het pelgrimsmuseum kon er daarna ook nog af. Dit op aanraden van onzen Hugo.
Bij het terugkeren naar de Seminar Menor botsten we op Margerita en Rita. Rita had ik gisteren al ontmoet in O Pedrouzo. Ze deelde haar chocalade met me. Een heel freel madammeke dat zich tevreden stelde met een kop kokend water. Ook toen ik voorstelde om samen iets te drinken verzocht ze om een tas kokend water. Vreemd, je komt wat tegen op een Camino. Voor morgen liggen alle opties nog open. Que sera sera.
Naast de lollige en leuke momenten op m'n camino heb ik toch ook aandacht gehad om enige contemplatie aan de dag te leggen wat betreft de ernstigere aangelegenheden zoals vriendschappen, relaties tot de kinderen, de mensen die je ontvallen zijn enz. Bij deze introspectie heb ik naar een airke muziek gezocht voor m'n wederhelft waarmee ik al bijna een halve eeuw lang, op een dag min of meer komt het niet meer aan, het lief en leed deel. Alhoewel ons huwelijkspad niet steeds over rozen liep, ik zou liegen moest ik anders aangeven, en bij wie dan wel is het allemaal rozegeur en maneschijn, is een vraag die het stellen en overwegen waard is. Wel, voor mij was er nooit enige twijfel. Dit magistrale nummer van de blinde JF vond ik dan ook erg treffend.
Ik ben ne rijke mens, al zeg ik het zelf. Nen hele rijke zelfs.
Tot daar dat spiritueel oefeningske. Ik ben er wel enige etappes mee zoet geweest. Schrijven is therapie voor me. Ainsi soit - il. Amen en morgen zien we weer verder.
Voor Annick : Loving her was easier - José Feliciano
De pulpo smaakte verrukkelijk in O Pedrouzo. Met gambas en veel look opgediend in een gloeiend hete aarden pot. Stuk brood erbij en that's it ! Een witte rioja en hopla, weeral feest. Junjo, Marguerita en Katrin zaten mee aan de dis. Katrin ging iets vroeger door. Bleek naderhand dat ze heel het gelag betaald had ! Morgen zoeken ze om 6u30 al te vertrekken om de grote drukte voor te zijn. En het is hun 1ste camino, ik begrijp hun onrust wel. Maar ik zie het nut er niet van in en vertrek om 9u samen met de Patrick. Amper 20k, we zullen rap aan de kathedraal staan.
Met de Patrick om 9u afspraak aan de Farmacia. Grijs weer maar droog. Ik denk dat er deze nacht wel wat regen is gevallen. De horde pelgrims was al op gang gekomen. Een lange ketting tot in Santiago. Om 5u deze morgen stonden de eersten al op. Ik nam al m'n tijd. Nog rap een selfieke met Nadège en de frèle Fantine uit Bretagne en hup, de baan op.
Beetje miezerregen onderweg gehad, niks bijzonders. Om 13u30 stonden we aan de kathedraal. Onzen Hugo spreekt soms in raadsels. Niks te zien op de Monte Gozo, die is plat ! Zo smste hij me. Wat zou hij daar mee bedoelen ??? Tot ik op de Monte Gozo aankwam en er naar het grote monument zocht ter herinnering aan Paus Johannes Paulus nr 2. Dacht ik toch dat het voor Hem was. Ja dat grote monument was weg. Gone away with the wind. Aangekomen op de plein was ik opgelucht dat ik deze camino heb kunnen volbrengen. Het verlangen naar het weerzien van de kroost en vooral de kleinkinderen heb ik op de vorige caminos nooit zo ervaren. Blij dat het met succes werd afgerond maar ook blij dat ik naar huis kan. Het hoefde niet meer te zijn. Monika en Alberto wachtten ons op op het Obradeiroplein voor de kathedraal. Ze loodsten ons naar het pelgrimsbureau voor de Compostella, het certificaat dat je de weg hebt volbracht. Ik dacht er een gigantische file aan te treffen maar het ging vrij vlot. Met je I-Phone moest je aan de ingang een QR code scannen en dat leverde je een andere QR-code op waarmee je een volgnummer kreeg. Daarna ging het vrij vlot. Met nr. 998 was ik bijna de 1000ste pelgrim die zich aanmeldde.
Nog even de kamer der Lage Landen binnengewipt voor een koffie en een koekske, dat hoort er nu éénmaal bij. Het waren Nederlandse vrijwilligers die er dienst deden. De Patrick probeerde een koffie te verkrijgen in de kamer voor Franstaligen maar daar was er geen. Hij kwam dan maar bij mij in de kamer der Lage Landen. Hij verstond natuurlijk geen fluit van wat er gezegd werd maar hij kon het toch apprecieren dat hij geteld werd door onze Noorderburen. Prachtig. Daarna een hap gaan eten met Patrick, Monika en Alberto. Zij kozen voor een paëlla. Ik opnieuw voor de octopus. Nu ik er toch ben !
De check-in in het Seminar Menor verliep eveneens vlot. Maar wat een gigantisch complex is me dit zeg ! Met Els uit Dordrecht had ik eerder al eens een bezoek aan dit gebouw gebracht maar nu dringt maar eerst de omvang door van dit gebouw. Het duurde een kwartier vooraleer ik wegwijs was en m'n bed vond.
Seffens om 8u ga ik even de stad in. Morgen geef ik wel verslag. Tot dan.
Het was vrij druk gisterenavond in Arzua. 12 oktober is een nationale hoogdag in vele delen van Spanje. In een barreke kon ik een pizza op de kop tikken. Barbecuesmaak en een 1906 van Estrella Galicia. Op een groot scherm werd de voetbalwedstrijd Atletico Madrid - Club Brugge weergegeven. 0-0 en Brugge door naar de 1/8 finales van de championsleague. Niet dat het me danig boeit maar na afloop van de match was de stemming van de Spanjolen van bange spanning naar mineur omgeslagen. Best maar gezwegen dat ik uit België kwam.
Er zijn toch lompe zelfzuchtige mensen op deze aardbol. Niet in een diepe slaap verkerend werd ik rond een uur of 2 wakker. In een uithoek van de slaapzaal lag er iemand zalig te ronken. Een bed of 2 verder moet dat geronk niet op appreciatie kunnen gerekend hebben en luid bonkend op de houtenscheidingspanelen tussen de bedden maakte een onbenul haar/zijn onvrede kenbaar. Iedereen wakker. En dan deze morgen heel vroeg : Je kunt je niet inbeelden hoeveel gasten er de wekfunctie van hun gsm op het volle volume hebben staan. Uiteraard wordt er van de snooze functie dankbaar gebruik gemaakt. Ik wakker - iedereen wakker. En maar luidop tateren, zich om anderen niet bekommerend. Domme egocentrische schepsels dat er onder de zon rondlopen, je houdt het niet voor mogelijk. Jaakske zal zijn toorn laten gelden eens ze in SdC zijn. Hen wacht een flinke rammeling op hun blote billen met zijn pelgrimstaf.
Jongens-, of meisjeslief, wat een drukte op de St. Jacobsweg. Een constante stroom van pelgrims, met trossen tegelijk, laveert zich richting SdC. Volgens mij komen ze uit de riolen gekropen. Ik zette me even op mijn kont om een chorizoke te verhapschansen. 10 minuutjes, niet meer. Ik telde 54 pelgrims die me voorbijliepen. Als je iets wilde drinken aan een bar mocht je rekenen op een half uur aanschuiven. Katrin en Marguerita kwamen aan in bar Lino. Ik had toen juist m'n bocadillo con jamon kunnen versieren na meer dan een half uur aanschuiven. Maar ik klaag niet graag, het hoort er nu éénmaal bij.
Het weer was betrokken maar opnieuw is het droog gebleven. Deze camino heb ik ongelooflijk veel piet gehad met het weer. Dat komt in deze contreien zelden voor dat er voor zo een lange periode er bijna geen neerslag valt.
Patrick heb ik niet gezien vandaag maar ik zoek vanavond met hem een pulperia binnen te stuiken. Ik weet nog perfect het restaurantje in O Pedrouzo waar ik 10 jaar geleden de lekkerste pulpo uit m'n leven heb gegeten.
Het is vlakbij de herberg hier. Gegaard in een grote ketel met eenzelfde en steeds maar sterker smakende bouillon en geserveerd op een houten plank. Om zot van te worden, zo lekker. Vanavond dus afspraak daar met de Patrick.
Solo dus vandaag. Nog eens gelegenheid gehad om m'n vriendschappen op te lijnen. Moeilijke oefening. Tja, hoe dichter je iemand tot het binnenste van je hart toelaat ... ze moeten het echt verdienen is nog niet zo lang m'n conclusie ... zoniet volgt de teleurstelling. Maar ze zijn er. Niet veel, maar ze bestaan wel degelijk. Kroost op kop natuurlijk.
Zo nog even en mijne was is klaar. Nog een uurke in de dtoogtrommel en ik kan even O Pedrouzo binnenwandelen.
Morgen de finale. Ik voel hier bij de gasten al een zekere zenuwachtigheid opkomen. Morgen is er voor hen de bekroning. Voor mij ook maar die eerste keer in 2012 zorgde toch voor een emotionele ontlading. Nu ben ik blij dat het me naar alle waarschijnlijkheid zal lukken om SdC binnen te walsen. Ik ben benieuwd voor morgen.
Mijne was is klaar zie. Hasta mañana dan maar weeral.
Ziezo, in Arzua ben ik ook geraakt. De grote overhoop aan pelgrims kan ik hier nog niet vaststellen. Morgen misschien wanneer ik een stuk op de Frances heb afgelegd.
Om 8u vlogen we buiten in het klooster. Deze stop had ik niet graag gemist. Gisteren vermeldde ik het al van die voelbare energie die er van het gebouw uitstraalde. Alberto en Monica gingen de afstand tot SdC in 2 keer overbruggen. Ik hou het op 3. Niks meer forceren en op het gemakske doorploeteren. Het werd vandaag een reuzedag. Ongelooflijk mooi weer, warm zelfs en leuke compagnie. Junjo uit Madrid, ooit hippie en in zijn hoogdagen zeker niet vies van pado's ... hij bootste de lichamelijke gevolgen van zijn toenmalige trips na waarna ik in een deuk lag. Patrick, Katrin de madam doktoor, en Marguerita. Voor Patrick moest er regelmatig getolkt worden. Bij een stop onderweg aan een gezellige albergue besloten we een stukske te eten. De herbergier stoefte enorm over de legcapaciteiten van zijn kiekens zodat we hem huerin volgend voor een huevo- omeletje kozen. Lachen weeral ... de Patrick dacht dat het oeufs de canards waren en Marguerita had oeufs de canaries verstaan ... een misverstand in de franse culinaire terminologie. Doorgespoeld met een 1906 van Estrella moet ik toegeven dat het een lekker tikkeneike was. De 22km tot in Arzua waren zo weggevaagd. In Arzua zelf gingen onze wegen uit elkaar. Ieder had een andere slaapplaats op de kop getikt. Ik zit in de Albergue Cruz de Camino. Mooie herberg maar ook weeral completo met voornamelijk Frances-pelgrims. Sebiet ga ik ff de stad in voor een hap en dan vroeg bed in.
Het doet me deugd om vanuit alle kanten, msn, whatsapp, FB, Polar Steps zoveel positieve berichtjes te ontvangen. Langs deze wil ik iedereen die aan me dacht en me wat toestuurde een dankjewel zeggen. Voor hen heb ik vandaag onderweg een bougieke aangestoken. Zie maar op de foto 👇.
Waar was ik gebleven ? Juist, het avondeten in Parga. Vincente de uitbater van 't spel had zijn best gedaan. Een appelsalade in een vinaigrette, en daarna een maaltijdsoep met bonen en kikkererwten in een hartige tomatensoep. Nagerecht een flan catalane. Goed dus. Na het eten kroop ik erin. Avia m'n Israëlische roommate was al een boekske aan het lezen. De 2 Sylvia's vermaakten zich nog aan tafel met ondermeer die Roemeense salonnicht. Stan en Sue waren niet te spreken over hun geproduceerde decibels. Maw, geluidsoverlast.
Om 8u30 was ik aan het stappen. Verdorie ik dacht dat het altijd rechtdoor was ... 4km omweg gedaan door niet goed op te letten. Soit na 28km was ik in het klooster.
Alleen gelopen vandaag. Beetje m'n vader in gedachten gehad. Al 42 jaar is het geleden dat hij is heengegaan. Veel te vroeg. Ik was 25 en nog een snotaap. Ik heb hem nu al overleefd. Het geeft een bizar gevoel, ik had hem nu zoveel kunnen vertellen, helaas. Enkel m'n apejaren en de daarbijhorende generatieproblemen heb ik hem kunnen nalaten. Het was een doorbrave mens. Dat wringt en het stemt me bitter maar gedane zaken nemen geen keer. Inzicht komt vaak na de jaren en meestal dus veel te laat.
De Amerikanen beweerden dat ze de laatste 100km 2 stempels per dag nodig hebben om hun Compostella te krijgen. Ik geloofde het niet, ik heb het trouwens nooit gedaan. Een mailtje naar het genootschap moest me uitsluitsel geven. Ze hadden verdorie nog gelijk ook ! Als ze stempels moeten hebben, dan krijgen ze stempels. Vandaag al een extra stempel van een tankstation in de pocket en nog eentje van een apotheker. Broederlijk prijken ze naast de stempel van de paters van Sobrado.
De pelgrimsafdeling binnen het klooster is volledig vernieuwd. Prachtige ruimten, mooi meubilair en een omgeving die je voelbaar met energie overlaadt. In Coimbra, de universiteitstad in Portugal, was dit ook het geval. Precies of je treedt binnen in een halo van energetische straling.
De pater die de ontvangst van de pelgrims regelde deed dit heel kalm, alle tijd nam hij er voor. Bij die pater hadden ze volgens mij de zenuwen er uitgeknipt bij de geboorte. Met 6 liet hij hen binnen en dan ging de deur terug op slot. Eén voor één registreerde hij de namen, deelde hen een bed toe en gaf een korte rondleiding door het pelgrimskwartier. Daarna liet hij de volgende 6 binnen. Hij zag er streng uit maar ik vergiste me daarin. Het was een Amerikaan denk ik en hij was niet gespeend van enige dubbelzinnige humor toen hij de doucheruimten van de dames toelichtte. Ik denk dat die paters een fantastisch leven hebben. Het is voor zover ik kon onderscheiden een gemengd klooster van cisterciënzers. Nonnen en paters zaten daarstraks gezellig samen te keuvelen op het dorpspleintje. Die worden 100 jaar.
Patrick zit hier ook. Hij liep de langere route. We hebben samen een pelgrimsmenuke achterovergeslagen. Een salade Russe en daarna frietjes met een serieuze moot zalm. Een spie St. Jacobsgebak als dessert en doorgespoeld met een Rioja en we kunnen er weeral tegen. Margerita uit Washingtom DC zette zich mee aan onze tafel. Toffe madam. Morgen nog een dikke 60 bornes en de school is uit! No hurry, eerst Arzua binnenlopen. In Arzua smelt de Norte samen met de Frances. Ik ben benieuwd. Daarop gaat een overhoop aan pelgrims aanwezig zijn. Ik ben curieus.
27km er bij op de teller en rond een uur 12 dook ik en Patrick onder de 100 nog te lopen paaltjes. Opnieuw breng ik een offer aan Thor voor het droge weer. Er werd nochthans anders voorspeld. Gisteren hoorde ik Thor nog hameren op de wolken boven Vilalba. Vandaag was het stil. Er kwamen in de namiddag zelfs enkele vegen blauw piepen.
Joel de Amerikaan uit Washington moet de strijd even staken. Shin Splint strooit roet in z'n Camino. Scheenbeenontsteking met andere woorden tgv overbelasting van de spieren van het onderbeen. Pech, hij hoopt met enkele dagen rust het tij te kunnen keren.
Het werd een rustige wandeldag. De omgeving valt zo een beetje te vergelijken met deze die je in Waals Brabant tegenkomt. Hoogten varierend tussen 360 en 450 meter. Af en toe een venijnig klimmetje maar daar bleef het doorgaans bij.
Vandaag liep ik met Patrick tot in Baamonde. Daar splitsten onze wegen. Reuzelol gehad. Hij doet me constant denken aan Fernandel in zijn rol van Don Camillo. Humor, lachen, zwanzen en het leven niet al te ernstig nemen. De ideale mix voor een gelukkig bestaan. Hij draagt een codicil op zijn lijf waarin hij bij een ongeval of ziekte afziet van elke medische handeling die hem als 'une legume' zouden laten verder leven. Zijn schoonzoon is gendarme en zo ze zijn codicil niet respecteren is zijn schoonzoon bereid om hem hierin een handje toe te steken. Patrick voegde er aan toe dat hij de kogel en het geweer eerst goed moet ontsmetten. Hij vindt het maar niks om met hepatitis in een kist te liggen. Veel gelachen dus met die man. Het kleurt je dag ! Op een bepaald moment werd ik achternagezeten door een hondeke. Niks kwaads in de zin, het was nog een jong beestje. Attention Jan ! C'est un berger Allemand Bonzaï ! Ja, de mimiek bij die uitspraak legt je dubbel.
Ook Patrick heeft gediend bij de Franse marine. Gestationeerd in de Martinique heeft hij mooie herinneringen aan zijn dienst.
Onderweg op een kerkhof kwam ik 3 dames tegen, moeder en 2 jonge dochters. Ze spraken Nederlands uit het land van Sarie Marijs ! Ja, je moet je oren goed spitsen om het te verstaan. Patrick viel achterover dat ze daar in Zuid Afrika Nederlands praten. Bij enige geschiedkundige duiding trok hij een parallel met Quebec in Canada. Ook daar spreken ze Frans zoals ze het 300 jaar geleden in Frankrijk praattten. Fotoke natuurlijk van deze 3 dames, ze kwamen uit Bloemfontein. Wat een internationale mix op zo een camino is me dat ! Ook Marguerita ui Washington DC kwam haar boccadilla consumeren aan onze tafel bij de middaglunch. Ook weer het fotootje. Wat een verrijking weeral. Okee, je ziet die mensen waarschijnlijk nooit of nooit meer terug maar toch, ze laten sporen na in je bestaan.
Ik heb er goed aan gedaan om mijn volgende overnachtingen al vast te leggen. Ik haat het maar je kan niet anders. In O'Pedrouza en Arzua moest ik nog boeken. Oh ja kamers tussen 50 en 120€ vind je wel. De rest completo. Ik heb m'n 2 kamergenotes, allebei heten ze Sylvia, ingeschakeld om in O'Pedrouza iets te verschalken. Een 3de kamergenote heet Avia, praat Hebreeuws en wat Engels, daar maakte ik daarstraks kennis mee. Ook weeral geen watje zoals Tamar was en die ik leerde kennen in het begin van de tocht.
Morgen slaap ik bij de paters in het klooster. 25km wandeling daar naartoe. Nu begint het toch echt te korten hoor!
Tot morgen dan maar weer. Dan vertel ik over het lekkere alberguediner aan tafel met Stan & Sue uit Alaska, Avia uit Tel Aviv, Danni, José en Pablo uit Valencia.
De etappe van vandaag vormde een mooi tegengewicht voor deze van gisteren. Bijna 21km en ze heeft me nauwelijks zweet gekost. Geen hellingen omzeggens, veel onverhard en voornamelijk langs bospaden. Met zulke trajectjes loop ik tot in China, m'n 2 wijsvingers in de neus.
Om 8u30 klonk het vertreksein. Na m'n zelfgeprepareerd ontbijt bestaande uit chokoladecakeskes en een tas koffie, de leche werd verschaft door Alberto, was ik de plein over richting Vilalba.
Het landschap is meer vlak nu. De indrukwekkende panoramas werden geruild voor oerbossen. Grillig gevormde bomen en ook woudreuzen waren het decor waarin menig kabbelend beekje zich een weg baande. De paden liepen er dwars door. Met een beetje verbeelding zat je in Jurassic Park.
Nog steeds droog weer, ik heb werkelijk veel geluk gehad. Op hier en daar een miezerbuitje na tel ik hoop en al 2 dagen waar er wat regen diende getrotseerd te worden. Carol, de zendelinge zou het me kwalijk nemen moest ik de weergod Thor hiervoor aansprakelijk stellen en een bedankje gunnen. Toch doe ik het ! 😉
Zojuist m'n planning even bijgesteld. Voor morgen loop ik naar A Pobra de Parga. Dinsdag wordt het Sobrado dos Monxes. Woensdag bots ik op de Camino Frances en overnacht ik in Arzua, donderdag in O'Pedrouzo en vrijdag de finale tot in SdC. Daar overnacht ik vrij -, zat- en zondag in het Seminar Menor. Maandag 17 okt heb ik mijne vlieger naar huis. Ik vlieg met Vueling. Ik kon zaterdagmorgen met Ryanair al voor 35€ naar huis keren maar dan heb ik niets aan m'n finale in Santiago. Bovendien weiger ik principieel om met deze lowcost maatschappij te vliegen. Ze moeten eerst hun werknemers deftig vergoeden en hun bedrijfsethiek grondig bijschaven.
Vanmorgen viel ik bijna in affronten. Bij het verlaten van de herberg werd ik in het Nederlands aangesproken door een man die samen met een dame pelgrimeerde. Een korte kennismaking volgde, ze kwamen uit Amsterdam. Hij een forse man, zij vinnig maar eerder een klein gedrongen figuurtje. Een uurke later kwam ik hen onderweg terug tegen. De dame bleef achterop en stapte vrij traag. Ik was er echt van overtuigd dat die man met zijn moeder pelgrimmeerde. Ze waren in mei vertrokken in Amsterdam en kozen voor erg korte stukjes. Omdat de dame zover achterop bleef en ik veronderstelde dat ze inspanningen deed om bij te benen vroeg ik aan de man hoe oud mevrouw wel was. Ik wilde me gezien haar door mij vermoede leeftijd lovend uitspreken over haar prestatie. "Zo oud als ik, 59 !' was zijn antwoord. Jawadde, ze was nog 8 jaar jonger dan ik. Al een geluk dat ik het woord 'jouw moeder' niet in de mond heb genomen. Juist op tijd m'n tong kunnen inslikken. Komt dat tegen ! Buon Camino nog !
Alberto en Monika kwam ik onderweg nog tegen in een bar voor de koffie. Volgend jaar komen ze met hun camper naar België. Daar zijn ze nog nooit geweest. Voor alles geldt er een eerste keer !
Ik zit hier weeral in een prachtige herberg. M'n gebuur, een Zweed van meer dan 2 meter lang deelt ongetwijfeld m'n bescheiden mening. Naar z'n oordeel over de slaapstee vraag ik niet. Hij steekt immers met z'n voeten een stuk buiten de bedsponde uit. Sympathieke tiep trouwens.
Seffens even buiten wippen op zoek naar een pelgrimsmenuutje. Dat moet lukken, het zal me smaken denk ik.
Dit werd weer een hele boterham. Alleszins éne die dik beboterd en goed voorzien is van toespijs. De hele pelgrimentourage zag met tegenzin op tegen de etappe van vandaag. Van Lourenzà naar Abadin over 26 of over 30km. 26 km betekende 1000 hoogtemeters, 30km ... op 't gemakske naar boven. Ik koos voor de 30. Die keuze diende gemaakt te worden in Mondoñedo. Onderweg naar Mondoñedo maakte ik kennis met Marguerita uit Washington DC. Van origine uit Colombia maar getogen in de States. Ongelooflijk hoe gemakkelijk je hier op een camino contacten legt. Toch een halfuurke samen opgetrokken en gekouterd over ons koloniaal verleden. Spanjaarden waren dieven zei ze. Dat kunnen ze van ons ook zeggen wanneer we de kaart van Belgisch Kongo trekken wist ik haar te vertellen. Haar interesse was gewekt. Tijdens haar bezoek aan Bruges ... Broesjes zeggen ze had ze daar geeneens notie van gekregen. Na een tijdje stapte ze voort. In Mondoñedo trof ik haar samen aan met de Zweedse Katrin op het terras. Katrin is een goedlachse dame, je zou nooit vermoeden dat ze een dokter is. Tof mens. Ik moest mee aanschuiven aan hun tafel voor een koffie. Ik haalde m'n kilo druiven boven om onder hen te verdelen. Scoren met andere woorden. Zo werd ik ineens een kiloke lichter.
Ik was dus zinnens om de langere route te nemen om die steile klims te vermijden, een mooi voornemen !!! Na saluut en we komen elkaar nog tegen gezegd te hebben tegen Katrin en Marguerita was ik weg. Ik dacht juist te lopen maar een oud moederke dat ik tegenkwam stak de armen ten hemel en ik maakte er op uit dat ik grandioos verkeerd liep. Ze pakte me bij de arm en volgen moest ik. Willen of niet. En zo belandde ik op de camino complementario waar iedereen zo een schrik van had. 3km korter maar verdomme dat was zwoegen. Steile stukken ... voetje per voetje naar boven. Maar de beloning was navenant ! Zo prachtig die dalen, die wolkflarden waar bergen zich in verschuilen, die betoverende vergezichten, peperkoeken huisjes in de diepte waarin de tijd al jarenlang stilstaat ... en groen in alle tinten. Een adembenemende pracht.
Daar op dat terras in Mondoñedo, dat vergat ik nog te zeggen, werd ik aangesproken door zo een verwijfd salonnicht. Hij was met zijn vriendje gaan stappen, had wat doorgezakt en toen hij op de alberguekamer kwam hoorde hij me snurken waardoor hij de slaap niet kon vatten. Hij sprak me er meelijwekkend over aan . Zoiets doe je niet ! Blijf dan thuis of koop oordopjes. Ik herinner me het verhaal van de Ronny op z'n camino. Een Amerikaanse dame stond in de nacht op om een snurker tijdens z'n slaap tot de orde te roepen. Iemand uit de zaal voelde zich geroepen om haar een lesje te leren : Mevrouw, als U het zich kunt permitteren om duizenden dollars te spenderen om een vlucht naar Spanje te bekostigen dan zie ik niet in waarom je voor een spotgoedkope albergue kiest waar de kans groot is dat je je moet tevreden stellen met eventuele ongemakken. Volgens de Ronny had ze haar les geleerd.
Ook in Mondoñedo hield de Patrick uit de Lot halt. Z'n bilspier had rust nodig. Hij zou later wel inpikken.
Op de albergue aangekomen trof ik Alberto en Monica aan. In die krakkemikkige herberg van Ribedeo had hij zijn wasgoed toevertrouwd aan Fernando de exentrieke hospitalero. Zijn manchetten van zijn trui kwamen aan zijn ellebogen. Te heet gewassen. Alberto nam het nogal ludiek op.
Zojuist gegeten zie. Bonen en Albondigas. Monica en Alberto boden me nog een carbonaraschotel aan. Erg lief, maar de bonen waren al zo vullend. De dag zit er op. Joel, de Amerikaanse pelgrim uit Washington liep ik in het naar bed gaan tegen het lijf. Hij had een fles rode wijn bij en vroeg om samen glas te drinken op het terras. Met alle plezier. Nog een late hour talk over de magie van een camino met een wijntje en ik kan terugblikken op een mooi gevulde dag. Tot morgen. Ik denk dat het iets rustiger zal zijn.
Voor vandaag rekende ik af met 28km en 900 hoogtemeters. Het was okee zeiden m'n voeten, ik mag terugkomen. Vertrokken om 8u30, arriba om 16u30. Deze keer waren het niet zozeer de hoogtemeters maar wel de vliegen die me koejoneerden en op het zweet afkwamen. Windstil, dus het geplaag van die vliegen hield niet op. Het waren stalvliegen, die steken !
Carol keek uit naar een ander hostal in de stad. In die smerige stofkeet wilde ze niet blijven. Om 8u pikte een taxi Carol op en kort daarop vertrok ik een nieuwe etappe tegemoet. Alberto en Monica vertrokken eveneens. Bij wonder had niemand, mezelf incluis, last gehad van bedwantsen. Ook bij deze herberg maakte ik me de bedenking dat in België zulk een herberg nooit een vergunning tot uitbaten zou krijgen.
Zware kost maar dat geeft voldoening. Eerst moest ik nog 11km voortborduren op de vorige etappe tot in Gondan. Daarna 16k op deze naar Mondoñedo tot in Laurenza.
Met richting Laurenza te kiezen in Ribadeo ben in officieel in Galicië beland. De Asturische kruisen die ik onderweg veelvuldig tegenkwam zullen nu vervangen worden door de Galicische kruisen.
Veel gezweet maar ook veel lol gehad. Patrick, een 70-jarige beer van een vent uit de Lot in Frankrijk heeft een uitgesproken gevoel voor sappige humor. Eerder had ik met hem al even gestapt toen hij op zoek was naar de herberg in Luarca. Vandaag liep ik hem tegen het lijf toen hij even uitrustte. 'Uit de weg !', riep hij me toe. Een zware tractor met een beerkar kwam er aangetufd. 'Ze zijn er met den eau de Cologne, laat hem door'. Verder lag ik meerdere keren bijna plat toen hij schuddebuikend van het lachen de stommiteiten van de Franse regeringsleden opsomde. Op het toppeke van de berg in Pequino trakteerde hij me op een pintje. Reuzegast, als ik hem verder nog tegenkom loop ik hem zeker niet uit de weg.
Daarjuist hier in de herbergkroeg een pisto con huevo en churetta met brood binnengespeeld. 10€ incl. een pintje. Daarna nog wat boodschappen gedaan, ik kan er weer even mee voort.
Vandaag bleef het droog en ik hoop dat zich dat morgen verderzet want opnieuw een 800 hoogtemeters waarvan er 500 in één adem naar boven. Dat wordt opnieuw zweten en puffen. En een vliegenmepper heb ik niet bij. En deze keer, morgen dus, zal ik gewassen en proper aan de start verschijnen. Vandaag heb ik het douchen overgeslagen. Ik zou er immers smeriger uitkomen dan dat ik er in zou geweest zijn. Dat zal dus ook wat schelen in het aantal vliegen.
Deze etappe zit er ondertussen ook weeral op. 37km, de max tot hiertoe maar gelukkig zonder ellenlange hellingen en tegen alle verwachtingen in bleef het droog. Bijkomend voordeel was dat de wind in de rug zat. M'n poncho getuigd als de genua op een zeiljacht duwde me voelbaar vooruit. Met meerdere klauterpartijtjes had ik bijlange niet om 18u30 aangekomen op de herberg. Deze keer zit ik in een echt kruipkot. Vergeleken met de herberg in Navia is dit hier een borstelkot. En dit voor een zelfde prijs. Het bed heb ik al aan alle kanten 20cm van de muur geschoven. Of het iets gaat helpen tegen verscholen ongedierte weet ik niet. Hopen maar.
Vandaag zou Carol een laatste dag meestappen tot in Ribadeo. Afspraak was dat ze telkens vooruit zou lopen en in La Caridad en Tapia me zou opwachten voor een kommeke koffie. Nog geen 5 km verder had ik haar ingehaald en zo zijn we dan maar bijeengebleven tot aan de eindmeet. Dit was uiteindelijk war ze betrachtte. Heel haar levensverhaal moest ik aanhoren en eerlijk gezegd was ik onder de indruk van haar geleden miserie. Jarenlange doffe ellende. Het is in zulke situaties dat mensen kwetsbaar zijn voor heilsprofeten. Niet dat dit hier het geval zou zijn maar de mogelijkheid bestaat. In alle geval heeft ze geluk en steun gevonden in haar geloof. Het is haar gegund. Morgen blijft ze enkele dagen in Ribadeo. Opnieuw een afscheid dat nakend is. Zo zit het leven nu eenmaal ineen. Even vasthouden om daarna definitief los te laten.
Stap voor stap komen we dichter. Je voeten bewegen zich in een monotoon ritme, het getik van de wandelstokken chanten de mantra's ter begeleiding. Een soort roes verbreedt je waarnemingsveld, je smelt weg in je omgeving. Eén met de natuur om je heen. Een unieke ervaring die verslavend werkt. Gelukkig is deze niet levensverwoestend en zelfs gezond te noemen.
Vandaag weeral prachtige beelden van op de rotsen beukende golven gezien. Een schouwspel van ongekende ruige schoonheid. Metershoog dansen de schuimkoppen omhoog in de woeste branding. Het geluid van aanrollende golven doet heel je lijf trillen. Jongenslief wat een schouwspel. Wat is de mens toch maar een nietig schepseltje. Je wordt er stil van. Ik alleszins toch. Uren zou ik kunnen kijken maar er moesten nog vele paaltjes sneuvelen om de bijna 40km rond te krijgen.
Morgen 27k naar Lourenza. De hoge kleppers komen er terug aan. Morgen gaat het al staccato tot boven de 400m. We zijn nog altijd goed in de running. Tot morgen.
Mooie dag weeral. Prachtig weer met een aangename temperatuur, een kort stukje van 20 paaltjes en de weg voor mij alleen. Het is al zover gekomen dat ik zelfs het verschil niet meer zie tussen bergop en bergaf. En opnieuw die overweldigende vergezichten maakten deel uit van het decor.
Carol had zichzelf buitengesloten in het hotel terwijl haar wandelstokken nog achtergebleven waren. 2 uur moest ze wachten vooraleer ze binnen kon. De hospitalera weigerde af te komen om de deur te openen. Eerst enkele kilometers voor Navia stak ze me voorbij. Ondertussen had ik al kennisgemaakt met Katrin uit Stockholm in Zweden, ze trakteerde me onderweg op een koffie. Ook maakte ik kennis met Nicky uit Christchurch Nieuw Zeeland. Haar zou ik later terug tegenkomen in een restaurant. Niet dat ze er kwam eten, in het voorbijwandelen zag ze me zitten en kwam binnen. Ze had een speciale boodschap voor me. Sebiet vertel ik meer.
Elke dag beleef je wel iets dat je zal bijblijven. Zo is er een 4-koppig Frans gezelschap dat ook pelgrimeert. 3 te voet en een kranige 76- er met een mountainbike. Zijn rol als verkenner van het pad is cruciaal voor de vorderingen van de andere 3. Ik kom hem gedurig tegen. Ik denk dat hij, alle km's die hij afpeddelt bijeengeteld, de weg wel 4 of 5 keer zal afgelegd hebben.
De herberg hier in Navia is pico bello. Een geweldige hospitalero die je voor 100% wil bijstaan. Er zijn er andere. Hier in de albergue kwam ik ook Detlev weer tegen. Detlev is een Duitser. Sympathieke knul die me onveranderd doet denken aan mister Fawlty - John Cleese. Van uiterlijk en humor twee druppels water. Toen ik hier toekwam was hij een conversatie aangegaan met zijn blaren. Z'n voeten zaten vol pleisters. En lachen dat hij deed.
Met Carol ben ik in een restaurantje gaan eten. Ik bestelde een eierschotel met babypalingkjes. Geen echte maar nagemaakte uit surimi. Lekker maar zout. Een koppel dikke pinten gaven hierbij wat tegengewicht. Het onderwerp van gesprek aan tafel kan je raden. Opnieuw gaf de Bijbel hier de oplossing voor alle kwalen die de mensheid teisteren. Het was onmogelijk om door haar betoog te breken. Wat ik trouwens na het aanvoeren van rationele elementen ook niet betrachtte. Discussie hieromtrent voeren is het laatste waaraan ik zou denken. Met ons te scheppen naar Zijn eigen beeld en gelijkenis maar met een eigen wil koos Hij voor de gemakkelijkheidsoplossing zo voerde ik aan. Zo kan Hij nooit verantwoordelijk gesteld worden voor calamiteiten. Ook hierop had vers zus en zoveel in de Bijbel een pasklaar antwoord. Soit, het is een lieve dame en het verheugt me om eens kennis gemaakt te hebben met iemand wiens Godsbegrip haaks op het mijne staat. Toch alle respect hiervoor.
In dat restaurant dook Nicky uit Nieuw Zeeland op aan m'n tafel. Eerder in de dag tijdens het stappen zette ik me even op een bank om te schoven. Nicky had daar eerder al plaats genomen. Het kwam tot een babbeltje. Ze kon geen beweegreden vinden waarom ze een camino liep. Toen ze mij naar mijn motief vroeg zei ik dat m'n motief op m'n eerste camino 'dankbaarheid' was. Dankbaar omdat ik zulke prachtige kinderen en echtgenote heb. Dankbaar omdat we gespaard zijn gebleven van miserie en ongelukken. Dat is een mooie insteek zo oordeelde ze. Soit, iets later vertrok ze. Buon Camino Nicky.
En dan deze avond in het restaurant verscheen ze ineens aan mijn tafel. "You made my day, Jan. I especially come to thank you. You gave me the words I were searching for. Your words kept on twisting my mind since I left you on that bench. That's the reason why I walk. I just couldn't find the words. Thank you so much ". Jawadde zeg ! Van een compliment gesproken.
Morgen een reuzebrok naar Ribadeo. Ik hoop dat dat goedkomt. Bovendien staat er regen op het menu. We redden het wel. Ik zoek vroeg te starten. Que sera sera !!!
Fotokes op Polar Steps. Later vul ik dat hier wel aan.
Om 8 uur werd het ontbijt opgediend, een half uur later was ik de pist in. Het is verdorie nog donker hier in Spanje. Een uur naijlend op Greenwich. Rood knipperlichtje op de rugzak en stappen maar. Theoretisch 25 km, in realiteit bijna 29. Om 16u30 checkte ik in bij een norse hospitalera. Ik had geboekt maar ze vond m'n naam niet. Als ik maar een bed heb.
De eerste 10 km van deze etappe waren de moeite, op en af à volonté. Daarna, na een steile klim naar 135 meter over keien en door de modder van wassende bergbeekjes, ging het geleidelijk naar beneden. Toch ben ik weeral getuige mogen zijn van prachtige vergezichten. Jammer, niet alle getrokken foto's werden opgeslagen.
Tot 3km voor de eindmeet kon ik alleen stappen tot ik plotseling achter me een jubelende Carol bemerkte. I'm so happy to see you Jan ! Ze herinnerde me eraan dat ze haar papieren vlinders nog moest ophangen op een mooi plekje in de natuur. Ook vandaag had ze weer een gans arsenaal aan keien bijeengeraapt. Deze keer moest ze me missen en diende ze haar collectie zelf in de zijzakjes van haar backpack te steken. Ze wilde bij aankomst in Luarca samen met me iets gaan eten maar ik hield de boot af. Ondanks de luxueuze omkadering kwa slaapgelegenheid in Santa Marina heb ik niet goed geslapen deze nacht. Ik wilde wat rust inhalen. Meerdere pelgrims hadden dit voor. Even naar de supermarkt voor een lasagna en ik had weeral gegeten.
Hier in Luarca tref ik weer een heel andere lading pelgrims aan. De hele cast van in het begin is er niet meer. En het strafste is dat ik overdag maar een 10-tal getrouwen kan spotten. Morgen 20km nazr Naves. Overmorgen > 30 naar Ribadeo. Nog 230 km. M'n ogen vallen dicht, ik ben erg moe nu. Buenos noches.
Dit was een zware vandaag. Beetje onderschat. Normaal was het trackje 17km lang en 3 rode sterren. Mijn euro had moeten vallen maar neen. Dat vond ik dus iets te weinig en breide er nog 10 bij aan. Resultaat : Met een omweg langs het strand werden het er bijna 30 met ik ben bijna zeker bijna 2000 hoogtemeters. Het zal niet veel gescheeld hebben. De laatste 5km zouden weer naar een top leiden over hobbelige paden vol keien ... ik verkoos langs de baan te lopen. Weinig verkeer trouwens maar het belangrijkste is : Ken uw grenzen. Ook vandaag had ik compagnie van Carol uit Vancouver. Een lieve dame doordrenkt van het Godsgegeven en de bijbel. Ze zette tijdens het wandelen een psalm op voor m'n kinderen en kleinkinderen. Dat waardeer ik wel gezien haar Christelijke visie maar ik bedankte voor een volgende lofzang op de Schepper. Amen. Kritiek geven doe ik niet want dat is makkelijk. Kritisch denken daarentegen is een stuk moeilijker. Het religieuze thema werd dan ook opgeborgen. Ik laat deze dame volledig in haar waarde. Wij als Europeanen zijn minder dweepziek met religie. Trouwens in iedere religie liggen de kiemen klaar voor gewelddadig extremisme. Neen dus voor mij. Pluralisme is meer aan mij besteed. Carol heeft een leuke hobby. Ze verzamelt keitjes. Die stop ik dan voor haar in haar rugzak. Elke dag zit daar toch voor zo een 2kg aan Spaanse bodem in haar tas. Die stuurt ze dan op naar Canada met de post. Ieder zijn plezier dus.
Spanjaarden nemen graag een loopje met de werkelijkheid. In Soto de Luiña was er een verwijzing naar een koffiebar. 200m ! Waarom niet, een cafécon leche dat zou smaken. Het kostte me meer dan een km omweg. Het zicht was dan weer fabuleus aan deze kust. Ook de weg ernaar toe sprak tot de verbeelding. Een mooi kluppelpad met ballustrade leidde ernaar toe. Een dappere zwemmer trotseerde de branding iets verderop en nam er een verfrissende deuk.
In San Marina ben ik met m'n gat in de boter gevallen. 25 € voor een ontbijt, avondmaal met een fleske wijn, gebakken merluso, frietjes, erwtensoep en als nagerecht ingelegde stoofpeertjes. Een kamer voor mij alleen, dit viel me na deze zware tocht in de schoot. War een verschil met een Albergue. Niks is daar mis mee maar even wat comfort is mooi meegenomen.
Nog geen 300 paaltjes vallen ee nog te gaan, en dit nu ik het pas begin gewoon te worden. Morgen Luarca. Nog eerst 10 km te vereffen na m'n lompiteit tot in Cavadedo en dan nog een stuk of 17 naar Luarca. Het zal wel weeral naar de 30 draaien.
Ik kruip erin. Tot morgen. Bij L&W.
Fotokes nog even op Polar Steps. Ik ben vergeten het wifi wachtwoord in te stellen. Alaaf !
Deze dag is ook goed verlopen. 7u30 vertrokken in Avilès, 16u in Muros deNalòn. Op het gemakje gelopen. Het is raar, de herberg was kwasi vol in Avilès en toch zie ik bijna geen pelgrims onderweg. Ik denk dat er velen stukjes met het openbaar vervoer afleggen. Zo ontmoette ik vandaag in de herberg Julia met de beestenbeten terug. Gisteren reisde ze nog vanuit Gijòn naar Oviedo, vandaag zit ze hier in Avilès, 60 km van Oviedo.
Soms enkele pittige klimpartijtjes maar al bij al verliepen de 26 paaltjes vrij gemoedelijk. Opnieuw een kennismaking rijker ... Carol uit British Columbia, Canada. Erg godsvruchtig, ze gaat voor mij bidden dat ik me tot God wend. Lief van haar. Ik ben wel een tikkeltje jaloers op hun geloof. Het bezorgt hen een zekere gemoedsrust die ik moet missen omdat ik er niet zo in geloof. Alleszins toch niet in een 'goede' God.
Niettegenstaande mijn scepsis, een erg fijne dame. Ze diende 10 jaar op de Mercyships, hospitaalschepen, in West Afrika. In alle Westafrikaanse havens bleef het schip 10 maanden aan de kade liggen om operaties bij de noodlijdende bevolking uit te voeren. Na haar camino zal ze opnieuw zendelingenwerk doen maar niet meer op de schepen. Alle respect voor deze dame maar bekeerd worden hoeft niet meer voor me. Toch heb ik me geëngageerd om tot in Luarca met haar het Grote Enygma te ontrafelen.
Samen met haar zocht ik een restaurantje op in het dorp. Afspraak in het restaurant voor haar logies. Helaas, zondag cucina cerrado. Problemen met haar wasmachine maakte het niet makkelijker om nog tijdig iets te kunnen vinden. Ik probeerde mee en oplossing te vinden voor dit euvel. Helaas, geen succes. Een croissant, een tomaatje en een pintje kon ik samen met haar nog verschalken op het dorpsplein. Enya was daar ook. Dat meisje zat in de war met haar identiteit. InTasmanië is men helemaal niet zo vrijdenkend kwa genderissues zoals bij ons in Europa. Carol, wierp zich op als 'caminamother' voor haar. Enya bevestigde haar rol. Fijn dat dit meisje hier met haar een houvast vindt. Ik deed Carol nog een liedje kado van Neil diamond ... : It was nothing but a heartache ... volledig in lijn met m'n spirituele spreidstand van deze avond. Een geslaagde dag kan ik dit noemen.
Morgen naar San Marina. Komt slim. Nog goed weer. Ik ga er voor. Hasta mañana.
Gisterenavond, nog voor het slapen gaan, werd ik zijlings door Julia in de keuken geroepen. Ze trakteerde me op een blikje bier. Ze was in gesprek met Benito, de Italiaan wiens naam ik niet wist. Benito, misschien wel een telg uit het geslacht van de Duce want hij leek er sprekend gelijkend op. Gemillimeterde haardos, bonkige gestalte en een norse gelaatsuitdrukking maar hoogstwaarschijnlijk ook met een peperkoeken hart. Julia vertelde voor de zoveelste keer haar relaas met de bedwantsen. Ze liet de boebeltjes zien op haar armen en wilde ook deze op haar boezem aan Benito tonen. Deze sloeg zedig de handen voor de ogen om niet in een aanstootgevende situatie terecht te komen. Maar ook hij had last van jeuk. Hij had zelfs een hystaminezalf aangeschaft in de veronderstelling dat het 'mosquitos' de daders waren. Nee dus. Julia kin hem overhalen om al zijn kleren en slaapzak in de wasmachine te stoppen. Om 11u 's avonds zat hij in zijn blote met een handdoek rond zijn middel in de keuken, wachtend op zijn wasgoed. Je moet maar pech hebben zeg ik. Hopelijk blijf ik ervan gespaard.
Om 8u werd ik wakker. Vrij laat maar het was een kort stukje. 26km en niet te hevig kwa hoogtemeters. Prachtig stapweer, 21°C en een strakblauwe hemel. Van builen, breuken en schrammen ben ik gespaard gebleven. Dus dat zat snor. Verder heb ik helemaal alleen kunnen stappen met enkel het gezelschap van fladderende vlinders, schichtige hagedisjes en af en toe een keffer die achter je aan zit en je wil verscheuren. Over het algemeen zijn grote honden vrij relax bij het passeren. Het zijn de kleinere exemplaren die brutaal achter je aan blijven zitten. Een wandelstok is daarvoor het ideale afschrikmiddel. Een dazer vind ik maar niks om hen af te schrikken. Op 3 kwade honden getest : nr 1 trok er zich niets van aan, nr 2 werd nog kwader en enkel nr 3 droop af. Van honden gesproken ... het is zielig om zien hoeveel kettinghonden hier nog een erbarmelijk bestaan moeten lijden. In België is zoiets al jaren verboden.
Het lijkt me vreemd dat, vergeleken met gelijkaardige afstanden thuis, de afstanden op een camino langer lijken. Het is alsof de tijd vervormt en je aan een afstand op de camino zoveel meer tijd besteedt. Onzin natuurlijk en ik heb vandaag geprobeerd daar een antwoord op te vinden. Ik denk dat er op een camino zulk een veelvoud aan prikkels je brein bespelen ... geuren, beelden, geluiden ... dat het lijkt of dat je overal even halt houdt. Raar, maar het is nu zo dat na een tiental dagen al je zintuigen op scherp staan gesteld. Een unieke ervaring. Ik was ze uit het oog verloren.
Vandaag nog even een videocall gehad met de kleinkinderen. Tof, hun nieuwste aanwinsten speelgoed, ze zaten met mama en mims (m'n echtgenote dus de oma) in het één of andere shoppingcenter. Ook raar ... op mijn vorige tochten was gemis van het thuisfront er wel maar echt niet uitgesproken. Nu er kleinkinderen zijn moet ik toegeven dat ik uitzie naar een weerzien.
Morgen naar Muros de Nälòn. Ik treed nu in de voetsporen van onzen Hugo, de stapmaat. Die is nog maar een goeie maand terug van zijn camino. Hij liep de camino Olvidado. Een camino midden tussen en parallel aan de Norte en de Frances. In Gijòn pikte hij terug aan op de Norte. Het eerste stuk op de Norte had hij al gelopen en zijn camino afgewerkt via de primitivo. Het gaat een beetje op en af zei hij ! Daar kan je een paard mee laten lachen. Ik spreek hem er nog wel eens over aan ! ☺👆☺.
Zo, boodschappen zijn gedaan. Heel m'n kleerkast in wasmachine en droogkast gestoken, uitgehaald, gestreken hm hm, en seffens leg ik me ter ruste in de albergue municipale. 56 bedden alstublieft, echte pelgrimstoestanden als je het me vraagt.