Deze etappe zit er ondertussen ook weeral op. 37km, de max tot hiertoe maar gelukkig zonder ellenlange hellingen en tegen alle verwachtingen in bleef het droog. Bijkomend voordeel was dat de wind in de rug zat. M'n poncho getuigd als de genua op een zeiljacht duwde me voelbaar vooruit. Met meerdere klauterpartijtjes had ik bijlange niet om 18u30 aangekomen op de herberg. Deze keer zit ik in een echt kruipkot. Vergeleken met de herberg in Navia is dit hier een borstelkot. En dit voor een zelfde prijs. Het bed heb ik al aan alle kanten 20cm van de muur geschoven. Of het iets gaat helpen tegen verscholen ongedierte weet ik niet. Hopen maar.
Vandaag zou Carol een laatste dag meestappen tot in Ribadeo. Afspraak was dat ze telkens vooruit zou lopen en in La Caridad en Tapia me zou opwachten voor een kommeke koffie. Nog geen 5 km verder had ik haar ingehaald en zo zijn we dan maar bijeengebleven tot aan de eindmeet. Dit was uiteindelijk war ze betrachtte. Heel haar levensverhaal moest ik aanhoren en eerlijk gezegd was ik onder de indruk van haar geleden miserie. Jarenlange doffe ellende. Het is in zulke situaties dat mensen kwetsbaar zijn voor heilsprofeten. Niet dat dit hier het geval zou zijn maar de mogelijkheid bestaat. In alle geval heeft ze geluk en steun gevonden in haar geloof. Het is haar gegund. Morgen blijft ze enkele dagen in Ribadeo. Opnieuw een afscheid dat nakend is. Zo zit het leven nu eenmaal ineen. Even vasthouden om daarna definitief los te laten.
Stap voor stap komen we dichter. Je voeten bewegen zich in een monotoon ritme, het getik van de wandelstokken chanten de mantra's ter begeleiding. Een soort roes verbreedt je waarnemingsveld, je smelt weg in je omgeving. Eén met de natuur om je heen. Een unieke ervaring die verslavend werkt. Gelukkig is deze niet levensverwoestend en zelfs gezond te noemen.
Vandaag weeral prachtige beelden van op de rotsen beukende golven gezien. Een schouwspel van ongekende ruige schoonheid. Metershoog dansen de schuimkoppen omhoog in de woeste branding. Het geluid van aanrollende golven doet heel je lijf trillen. Jongenslief wat een schouwspel. Wat is de mens toch maar een nietig schepseltje. Je wordt er stil van. Ik alleszins toch. Uren zou ik kunnen kijken maar er moesten nog vele paaltjes sneuvelen om de bijna 40km rond te krijgen.
Morgen 27k naar Lourenza. De hoge kleppers komen er terug aan. Morgen gaat het al staccato tot boven de 400m. We zijn nog altijd goed in de running. Tot morgen.