Hier in Olabe zijn we ook weeral geraakt. Dit keer eens zonder kleerscheuren. Eens die Amerikaanse rapper was stilgevallen verliep de avond vrij rustig. De nacht daarentegen, ik sliep in een klooster, was woeliger. Ergens in het klooster moet er een zware deur niet goed gesloten geweest zijn en met de opkomende wind vlamde die met een oorverdovende smak dicht. M'n bed daverde. Bovendien waren de couchettes gescheiden door hardboard panelen. De kerel naast me, een Fransman, evenwel door dat paneel gescheiden, herbeleefde in zijn dromen de guldensporenslag in 1302 en mepte met volle geweld op die scheidingswand. M'n bed schokte mee. Ik had de eer te delen in zijn strijdgeweld.
Vanmorgen een eenvoudig desaunia en weg. Marijke, onze Gorkumse medepelgrimme had niet meer dan een half litertje water per dag nodig op haar camino zei ze. Ze zag me mijn camelbag en flessen vullen. " Nou, als ik tekort kom, kom ik wel even bij jou aankloppen" merkte ze op. Ze zou me opwachten aan een bankje voor de albergue om samen op te trekken. Ze was echter repen snijden toen ik buitenkwam. Misschien had ze een ander slachtoffer-waterdrager gevonden. Nu, ik loop deze camino nog het liefst alleen. Enkel rekening valt er dan te houden met mijn eigen ritme. Klinkt misschien iets egoïstisch maar so be it. Misschien te wijten aan het ouder worden ?
Het was een etappe vergelijkbaar met de vorigen. Iets minder warm maar toch nog tegen de 30 °C aan. En weeral hoogten die flirtten met de 450m. Echter geen hellingen meer van 100 hoogtemeters aan één stuk. Vandaag stond er een verschrikkelijke wind op de hoogte. M'n stokken waaiden bijna weg. Het stappen berg op en af ging echter al een stuk beter. Soms zie je pelgrims die als echte berggeiten de hellingen opsjezen. M'n kamergenote, ik moet haar naam nog vragen, woont in de Franse Alpen. Tja, die zijn zulke parcourtjes gewend. Vanessa, nog zo'n engeltje, uit Canada bezorgde me onderweg pilletjes voor m'n gezwollen poot. Het is al veel beter. Eens die alle kleuren van de regenboog heeft gehad wordt dit voorval ook weer geschiedenis.
In Munitibar stopte ik op een pleintje om te schoven. Kinderen van rond een jaar of 6-7 maakte er een rondedans. Wie zie ik daar met veel enthousiasme mee rondhuppelen : De Yoran en zijn dochter Tamar. Die vent beleeft de momenten van zijn leven. Hij draaide mee toertjes met die klein mannen.
Ondertussen heb ik geleerd om te reserveren. Verschillende Facebook groepjes trekken gezamenlijk op. Het lijkt een hype te zijn om met onbekenden te pelgrimeren. Beetje te vergelijken met blind daten. FB lijkt voor hen het gedroomde ronselmedia. Die rapper is de kapitein van zo 'n groepje Facebookpelgrims.
Het is allemaal een beetje wennen. Met uitzondering van de begin- en eindetappe heb ik nooit gereserveerd. Nu kan je bijna niet anders meer. Voor vandaag, morgen en overmorgen in Bilbao heb ik moeten reserveren. Het is nu zo en ik vind het jammer dat het onvoorspelbare hierbij verleden tijd is geworden. Er werd hierbij veel aan caminocharme ingeboet.
Ondertussen ken ik haar naam : Claudy. We zaten naast elkaar aan de pelgrimstafel. Toffe madam. Ze deed me een slaapplaats aan de hand in Bilbao. Voor morgen wordt het Eskerika Morga. Weer een kleintje, nog geen 20 paaltjes maar kwa intensiteit te vergelijken met 40 plat . Den Hugo en ook David een fietspelgrim die ik op m'n 1ste tocht mocht ontmoeten houden er voor me de moed in. Maar ook het thuisfront en de andere stapmaten laten zich niet onbetuigt. Plezant die support ! Morgen snijden we weer een nieuw stuk caminotaart aan ! Tot dan.