Voilà, deze dag zit er ook weer op. Ik verklaar me sebiet nader. Eerst wat verslag maken van gisterenavond. Samen met Serge, een Fransman uit de Périgord, en Nathalie, de Canadese uit Montréal ben ik iets gaan eten in het dorp. Annex een pintje gedronken ... ze hadden er Estrella 1906. Bijna zo goed als ne Leffe. Ze smaakten. Serge, een echte Fransman waardig, dronk du vin rouge. Narhalie een cervessa grande zoals ik. De hamburger die ik bestelde was niet veel soeps. Mijn stapmaat Ronny zou wanneer de kok navraag zou doen of het gesmaakt had antwoorden met de vraag of hij er in het vervolg een hamertje en wat nageltjes zou kunnen bijserveren. Kwestie van die hamburger onder zijn schoen te kunnen spijkeren. Een leren lap was het. Van sommige mensen kan je zeggen dat ze energie uitstralen. Nathalie is zo iemand. 2 minuten zit ze aan je tafel en je ligt in een deuk. Lachen tot en met. Zelf vouwde ze meermaals dubbel en vreesde ik dat ze moest bijgebracht worden aan een zuurstoffles. Ze loopt al van in Irun de camino en heeft nog maar 3 stempels. Ostentatief haalt ze haar verfrommelde credencial uit haar tas om haar bewering te staven. Opnieuw besterft ze het van het lachen. Ze vergeet het telkens te vragen. Haar 'Tchoum' had haar nochthans gezegd dit goed te laten invullen. Haar eerste credencial was ze al bij het vertrek in Irun kwijtgespeeld. Het duurde een tijdje voor ik door had wat een Tchoum was. Dat was haar vent. Verder pieste ze bijna in haar broek van het lachen toen ze de 3 jonge Spanjaarden, die waren ondertussen ook al in de kroeg aangekomen, de les ging spellen opdat ze zich koest zouden houden deze nacht. Ze sliep met hen op de kamer in Colombres. Helaas het mocht niet baten. Ik zag haar hier terug in de Albergue van Llanes en ze getuigde dat ze geen oog had dichtgedaan. Ze doken eerst na middernacht, goed aangeschoten, binnen op de kamer. Wil het nu toch lukken zeker dat diezelfde kerels nu in mijn kamer zitten zeker ! Geen paniek, ik heb oorstoppen.
Om 8u was ik weg deze morgen. De laatste van de kamer zoals gewoonlijk. Gabriella en haar Tchoum Matthias waren al vertrokken. Een paar kilometer verder kwam ik ze tegen op een leeg terras. Ze maakten me er attent op dat ik op een verkeerd spoor zat. Inderdaad, ik had een fietsspoor geselecteerd op mijn Gps. Het wandelspoor lag dichter bij de kust. Ik was blij dat ze me dit meldden. De kilometers die volgden waren er om van te snoepen. Zelfs met wat buitjes tussendoor. Eerst nog gehuld in donkere mistflarden was het Cantabrisch gebergte niet in volle schoonheid te bewonderen. Toen de zon iets na de middag doorbrak kwam ik onder de indruk van deze bergketen. Je voelt je zo nietig op dat paadje. Links van je die majestueuze contouren van het gebergte, rechts de oceaan zover je zien kan. Die kleurt in alle tinten als gevolg van het kleurencirkus dat wolken en blauwe hemelvegen houden in het hemelspan. In de verte en de diepte, îk liep op 150 meter hoogte de witte gevels van de huizen diep in de verte. Ze zorgden voor een schitterend contrast in het plaatje. 10 op 10 voor dit traject. Ik werd er stil van. Quality time voor zelfonderzoek.
Inkopen heb ik al gedaan. Morgen kom ik geen winkels tegen in de buurt van de albergue. Zojuist heb ik een pastaschotel met chorizo soldaat gemaakt. Nu lig ik languit in de zetel van de herberg en tik m'n artikeltje. Nathalie heeft zich erbij gezet en verzorgt al schuddebuikend haar blaren. Toffe madam ! Ik ga m'n oorstoppen zoeken en kruip in m'n tram. Morgen naar Ribadesella ... iets vroeger denk ik te stoppen. Tot morgen.
Fotokes op Polar steps.