Ik deelde gisterenavond de kamer met 3 jonge Spanjaarden. Het zou me verwonderd hebben indien die zich als bezadigde ouderlingen gingen gedragen. Die zorgden dus voor wat animo in de keet. Niks verkeerd mee, om 10u vielen ze stil. Hoe waren we zelf als 20'ers ?
La coucaracha, la coucaracha ... op dit muziekje gingen om 7u die mannen hun wekkers af. Kakkerlakken ... nee niet gezien het was een kraaknette herberg. Wel wat krap.
Vanmorgen wenste ik Katrien nog een goede camino. Zij zou nog vóór Colombres een herberg opzoeken. Misschien kom ik haar nog wel tegen. Rolf stuurde me nog een foto van een meisje dat getrakteerd werd op bedwantsen. Heel waarschijnlijk in Güemes opgedaan, je weet wel die herberg van die 85 jarige man. Henk een NL'se fietser wijzigde met deze kennis zijn plannen. Henk was via de Frances naar SdC gefietst en keerde terug naar huis via de Norte. In Güemes zou hij halt houden.
De hemel zag er maar grijs uit. Boven de oceaan zag deze zwart. Je zag goed waar er regen viel op die immense plas. Tegen de middag kwamen er opklaringen. Een regenbui kon er ook nog af. Ik hield juist mijn schaft in een schuilhut. Ik hield het droog vandaag. Er verschenen kleine stukjes blauw tussen de kolossale wolken waarbij de zon moeite deed om door te breken. Helaas, al haar pogingen ten spijt, het lukte niet. Eerst voorbij San Vicente de la Barquera won ze terrein. Daar in Vicente stond er een regenboog tussen de wolkenmassa. Een halve dan nog wel. Mischien ten teken dat ik nog maar halfweg ben. In dat geval zit den Theo er voor iets tussen. Samen met Theo heb ik een 20-tal jaren geleden hier met de motor rondgetoerd. Theo, een vriend van me uit de scoutskring is helaas veel te vroeg gestorven. Samen hebben we magnifieke tochten met de motor gemaakt. Tsjechië, Frankrijk, Denemarken, Spanje... Toen ik de plaats waar we vroeger kampeerden voorbijliep keek ik naar zijn halve regenboog. Tja, mooie herinneringen. Niets is eeuwig. Het ga je goed daarboven maat ! Ik trok nog vlug een fotootje als herinnering en stuurde dit naar zijn weduwe.
Nu zit ik in Colombres in een reuzeherberg. Sober maar aan een bed heb ik genoeg. Hier heb ik kennis gemaakt met Gabriella en Matthias. Ze komen uit Berlijn. Ik mocht mijne was aan Gabriella geven. Ze zou hem voor mij mee in het wasmachien steken. Fijne geste, straks zak ik met hen misschien mee af naar een kroegje voor een goed pintje. Klinken ter nagedachtenis van den Theo. Morgen Llanes, dan stap ik in de schaduw van de Picos d'Europe ... 2600 en oneffen meters hoog .... Prachtig is het hier.
Tot morgen dan maar weer.
Fotos staan op Polar Steps.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten