M'n roommate in San Fermin Pension was een Noor. Nogal een stugge persoonlijkheid op het voor ons norse af. Blijkbaar is dit geen nieuws onder de zon. Juist het hoognodige krijg je te horen als je een vraag stelt. Het feit dat zijn bagage 3 dagen spoorloos was zal z'n humeur ook niet ten goede zijn gekomen. Vanmorgen sakkerde hij nog omdat hij door het verlies extra leeftocht moest aankopen en dit nu als extra gewicht moest meesleuren. Ik hield het voor bekeken daar en bolde het af om 8u30 en trok de deur toe en vertrok. Ik was de straat al uit en miste plotseling iets ! Lap, m'n stokken had ik in de inkomhal laten staan. Receptie nog gesloten, ik kon niet meer binnen. Wachten dus tot een pensiongast binnen of buiten moest. Na een halfuurke dook er iemand binnen en kon ik mijn stokken recupereren. Het werd dus vrij laat om nog de 28km tot in Getaria te halen. Bovendien was het traject er weer eentje dat je niet op hoge hakken moet uitproberen. Steile hellingen en afdalingen, keien en een moordend heet zonneke dat op je koker inhakt. 34 °C noteerde ik. 4 liter water heb ik verzet tot in Orio. Om 3 uur nam ik het besluit om voor de herberg San Martin in Orio te kiezen. Nette plek, mooie tuin, wasgelegenheid, niet ver van de bewoonde wereld, een lieve hospitalera, m'n keus was vlug gemaakt. Ik trof hier ook Ricardo en zijn Maria aan. Een hele uitleg volgde, tevergeefs, ik verstond er geen knijt van. Met Wally, de Amerikaan uit Utah, had ik al in Irun kennisgemaakt. Die zat hier al toen ik binnenkwam. Onderweg kwam ik hem enkele keren tegen. Ik rustte even uit aan een afvoerpijp die water uit de hogergelegen gebieden loosde. Geen idee of het drinkbaar was maar Wally wilde het toch maar riskeren. Gelukkig heb ik hem op andere gedachten kunnen brengen.
Het was weer zware kost maar je krijgt waar voor je geld. Prachtige vergezichten waar je ook je kop naar draait, het fascinerende blauw van de immense oceaan op de achtergrond, het palet aan geuren die je kan opsnuiven ... hars, kamperfoelie, jasmijn ... alles zo intens. Ik kies er deze camino voor om de contacten met andere pelgrims niet te sterk uit te bouwen. Ik heb nood aan een babbel en wat compagnie maar tegelijkertijd hou ik afstand op mijn wandeling. Ik kies voor de solotrip, een match om met anderen te stappen hoef ik niet. Maar misschien verander ik nog van gedacht. Ik sluit even af, ik zak af naar het dorp op zoek naar wat eten.
Groot feest in Orio. Gisteren hebben ze in San Sebastian de roeiwedstrijd gewonnen. Heel het dorp vierde feest.
Ikzelf ben een pinxtoke gaan eten waarbij Tamar me aan haar tafeltje uitnodigde. Zij pelgrimeert met haar vader Yoran. Ze komen uit Israël. Ik schat haar begin 20, een beeld van een jonge vrouw. Sympathiek, smoort shag, houdt van pintje en heeft een ongelooflijke band met haar papa. Deze man is trouwens ook een erg sympathieke tiep. Jammer dat de conversatie zo moeilijk verloopt. Prachtige avond heb ik gehad. Ik begin het meer en meer naar m'n zin te krijgen. Morgen zie ik wel waar ik uitkom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten