Dit werd weer een dag om in te kaderen.
Gisterenavond aan de overkant van 'Het Stationneke van Deba', dit zijn de woorden van onzen Hugo, heb ik daar in het restaurantje een smakelijke varkenscarbonade binnengespeeld. Mijn tafelgenoten Yoran en Tamar konden dit niet matchen met hun Joodse spijswetten. Ik vroeg aan Tamar of ze een stukje wou proeven maar ze sloeg het beleefd af. Misschien omdat haar papa erbij was ? Aan tafel wordt er het één en ander verteld. Zo kwam ik te weten dat ze bij het Israëlisch leger had gediend. Het werd een boeiende avond.
Vroeg eruit weeral. Om 7u30 stapte ik de keet daarbuiten. En het duurde niet lang vooraleer ik eraan werd herinnerd dat dit geen wandelingetjes zijn op de Keyserlei, voor de Nederlandse volgers de Kalverstraat.
Al direct van zeeniveau naar 520m steil omhoog. Ik moet zeggen dat ik eraan begin te wennen en dat ik wijzer ben geworden hoe dit te overleven. Op 222m hoogte, omringd door een adembenemend panorama, kreeg ik een berichtje binnen van onze Ronny, onze stapmaat. Het plezierde me enorm.
Naar Markina waren het 25 paaltjes. Opnieuw non stop berg op berg af. En heet weeral, vlot over de 30 °C. Rond 2u sprak ik m'n albondiga's aan, lekkel. Verder dacht ik met 3 liter water toe te komen. Niet dus met een kwalijk gevolg. M'n 3 liter waren wijlen met nog 7 of 8 km strijd te voeren tegen de hitte, de aankomende dorst en de opkomende vermoeidheid van de meer dan 1000 afgelapte hoogtemetertjes.
Ik draag m'n cameratas op de borst en dat maakt dat ik niet zie waar ik m'n voeten zet. Ik passeerde juist een stel Duitse Frauleinen die even op hun kont uitrustten langs de weg. 20 meter verder sloeg ik op m'n teut.
Verdorie, er zit hier een rapper op een eukelele te jengelen. Ach 't is een sympathieke knul en doe je oren dicht wanneer je het niet graag hoort.
Maar goed, daar lag ik. Ik geraakte niet los uit m'n rugzak en die meisjes kwamen me te hulp. Verdorie met nog maar 2km te gaan werd alles zwart voor m'n ogen, een verstuikte hand, ik dacht gebroken, en m'n bril zag ik de ravijn intuimelen. M'n water was op, dorst, beetje gehaast met laatste paaltjes, de cameratas en voilà het resultaat. Gestruikeld over 1 van die verdomde keien. Die meisjes boden me hun appel aan, ze deelden hun water en ik kreeg fruitrepen. Engeltjes bestaan nog.
Mijn poot is nu nog wat gezwollen maar de pijn is veel milder. No pain no glory !
Voor morgen staat Guernika op het menu. Ik heb al eens gekeken. Jeugdherberg geen antwoord. Pelgrimsherberg temporarely closed. Zojuist een mailtje naar een herberg in Olabe gestuurd. De 25 paaltjes rit wordt zo met 6 of 7 stuks ingekort.
Ik ga stoppen. Primo m'n herinnering gaat af op de I-pad om m'n was te halen en Secundo, die rapper, sorry maat, draait uw plaat eens om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten