Vandaag sluit ik m'n camino af. Deze morgen achter wat souvenirs gezocht, stukje gegeten, pintje gedronken en de bushalt opgezocht voor de rit naar de luchthaven. Half Santiago doorkruist, bleek dat de halte op amper 500m van het Seminar Menor ligt.
Vandaag liep ik Joël tegen het lijf. Zijn shin splint is genezen. Vanavond samen met hem en Patrick een hapje eten en iets drinken. De laatste keer. Patrick moest vandaag naar een andere oplossing zoeken voor zijn terugkeer naar Toulouse te meer daar er een golf van stakingen werd aangekondigd in gans Frankrijk. Zijn BlaBla-car chauffeur annuleerde zijn reis. Nu moet hij met de bus naar San Sebastian waar hij aansluiting heeft bij een andere BlaBla-car chauffeur. Het is goedkoop reizen maar zekerheden heb je niet met dat BlaBla-car transport. Mijn vlieger vertrekt rond 11u, zorgen dus dat ik op tijd in de luchthaven ben.
Zo dit was het dan. M'n tocht zit er op. Het geeft me weeral stof voor een hele boel herinneringen.
Nog even een dikke merci aan iedereen die blijk gaf van enige empathie, ik ben er hen erg dankbaar voor.
En nu, boeken dicht. Misschien ... misschien begint het broeden op een volgende al gestalte te krijgen 😉.
Vandaag was het een rustdag. Ttz, ik moet mijn lijf terug dwingen om het kalm aan te doen. Eerlijk gezegd was dit moeilijk. Hier in SdC vallen er veel trappen te trotseren en daar zag ik eerlijk gezegd tegen op. Het hoefde niet meer, ik heb genoeg hoogtemeters gezweet. Maar goed, de verbeelding deed ook hier haar werk en zij bracht me in deze onfitte modus.
Deze morgen ben ik hier in de kazerne, ik kan er geen beter woord voor vinden en ik geef er geenszins een pejoratieve betekenis aan, in de refter een croissantje gaan eten. Appelsiensap, jus d'orange voor onze Noorderburen, honing op het croissantje, een straffe koffie en schuppes. Van 9u30 tot 12u30 wordt er gepoetst en ververst en dan vraagt men om de zaal te verlaten. Geen probleem, ik kon mijn e-ticket voor de vlieger voorbereiden en door de receptie laten uitprinten.
De pelgrimsmis was om 12u. Ik er naar toe met de Patrick. In 't Spaans werd de dienst gevoerd. Een hele schare pastoors moesten deze shift kloppen. Voor de eucharistie, de hostie zouden er immers handen te kort zijn geweest. Straf, enkel de katholieken mochten te communie gaan. Ik herinner me uit de catechismus dat je een doodzonde beging wanneer je a) niet te biechten waart geweest alvorens te communie te gaan, b) niet op de hostie mocht bijten, en c) dat je nuchter moest zijn om het lichaam van Christus te kunnen ontvangen... Ik ben dus niet ter communie gegaan. Dat nonneke van 10 jaar geleden zong weer met de zuiverste stem het credo, het sanctus en het kyrié. Mooi, echt mooi. Het beweegt je wel om enige emotionaliteit te ondergaan. En dan het spektakel van de botafumeira dat volgt. Bangelijk hoe dat immense wierrookvat over de ganse lengte van het schip door de kathedraal zwiert. Een hoogtepunt in deze pelgrimsmis.
Daarna ben ik iets gaan eten. In hetzelfde restaurant waar ik gisteren nog padronespepertjes en croquettas con jamon y queso ben gaan smullen. Voor 12 euro calamares in lookboter, een biefsteak met een balsamicosalade en een stuk St. Jacobstaart. Dik in orde dus.
Een bezoekje aan het pelgrimsmuseum kon er daarna ook nog af. Dit op aanraden van onzen Hugo.
Bij het terugkeren naar de Seminar Menor botsten we op Margerita en Rita. Rita had ik gisteren al ontmoet in O Pedrouzo. Ze deelde haar chocalade met me. Een heel freel madammeke dat zich tevreden stelde met een kop kokend water. Ook toen ik voorstelde om samen iets te drinken verzocht ze om een tas kokend water. Vreemd, je komt wat tegen op een Camino. Voor morgen liggen alle opties nog open. Que sera sera.
Naast de lollige en leuke momenten op m'n camino heb ik toch ook aandacht gehad om enige contemplatie aan de dag te leggen wat betreft de ernstigere aangelegenheden zoals vriendschappen, relaties tot de kinderen, de mensen die je ontvallen zijn enz. Bij deze introspectie heb ik naar een airke muziek gezocht voor m'n wederhelft waarmee ik al bijna een halve eeuw lang, op een dag min of meer komt het niet meer aan, het lief en leed deel. Alhoewel ons huwelijkspad niet steeds over rozen liep, ik zou liegen moest ik anders aangeven, en bij wie dan wel is het allemaal rozegeur en maneschijn, is een vraag die het stellen en overwegen waard is. Wel, voor mij was er nooit enige twijfel. Dit magistrale nummer van de blinde JF vond ik dan ook erg treffend.
Ik ben ne rijke mens, al zeg ik het zelf. Nen hele rijke zelfs.
Tot daar dat spiritueel oefeningske. Ik ben er wel enige etappes mee zoet geweest. Schrijven is therapie voor me. Ainsi soit - il. Amen en morgen zien we weer verder.
Voor Annick : Loving her was easier - José Feliciano
De pulpo smaakte verrukkelijk in O Pedrouzo. Met gambas en veel look opgediend in een gloeiend hete aarden pot. Stuk brood erbij en that's it ! Een witte rioja en hopla, weeral feest. Junjo, Marguerita en Katrin zaten mee aan de dis. Katrin ging iets vroeger door. Bleek naderhand dat ze heel het gelag betaald had ! Morgen zoeken ze om 6u30 al te vertrekken om de grote drukte voor te zijn. En het is hun 1ste camino, ik begrijp hun onrust wel. Maar ik zie het nut er niet van in en vertrek om 9u samen met de Patrick. Amper 20k, we zullen rap aan de kathedraal staan.
Met de Patrick om 9u afspraak aan de Farmacia. Grijs weer maar droog. Ik denk dat er deze nacht wel wat regen is gevallen. De horde pelgrims was al op gang gekomen. Een lange ketting tot in Santiago. Om 5u deze morgen stonden de eersten al op. Ik nam al m'n tijd. Nog rap een selfieke met Nadège en de frèle Fantine uit Bretagne en hup, de baan op.
Beetje miezerregen onderweg gehad, niks bijzonders. Om 13u30 stonden we aan de kathedraal. Onzen Hugo spreekt soms in raadsels. Niks te zien op de Monte Gozo, die is plat ! Zo smste hij me. Wat zou hij daar mee bedoelen ??? Tot ik op de Monte Gozo aankwam en er naar het grote monument zocht ter herinnering aan Paus Johannes Paulus nr 2. Dacht ik toch dat het voor Hem was. Ja dat grote monument was weg. Gone away with the wind. Aangekomen op de plein was ik opgelucht dat ik deze camino heb kunnen volbrengen. Het verlangen naar het weerzien van de kroost en vooral de kleinkinderen heb ik op de vorige caminos nooit zo ervaren. Blij dat het met succes werd afgerond maar ook blij dat ik naar huis kan. Het hoefde niet meer te zijn. Monika en Alberto wachtten ons op op het Obradeiroplein voor de kathedraal. Ze loodsten ons naar het pelgrimsbureau voor de Compostella, het certificaat dat je de weg hebt volbracht. Ik dacht er een gigantische file aan te treffen maar het ging vrij vlot. Met je I-Phone moest je aan de ingang een QR code scannen en dat leverde je een andere QR-code op waarmee je een volgnummer kreeg. Daarna ging het vrij vlot. Met nr. 998 was ik bijna de 1000ste pelgrim die zich aanmeldde.
Nog even de kamer der Lage Landen binnengewipt voor een koffie en een koekske, dat hoort er nu éénmaal bij. Het waren Nederlandse vrijwilligers die er dienst deden. De Patrick probeerde een koffie te verkrijgen in de kamer voor Franstaligen maar daar was er geen. Hij kwam dan maar bij mij in de kamer der Lage Landen. Hij verstond natuurlijk geen fluit van wat er gezegd werd maar hij kon het toch apprecieren dat hij geteld werd door onze Noorderburen. Prachtig. Daarna een hap gaan eten met Patrick, Monika en Alberto. Zij kozen voor een paëlla. Ik opnieuw voor de octopus. Nu ik er toch ben !
De check-in in het Seminar Menor verliep eveneens vlot. Maar wat een gigantisch complex is me dit zeg ! Met Els uit Dordrecht had ik eerder al eens een bezoek aan dit gebouw gebracht maar nu dringt maar eerst de omvang door van dit gebouw. Het duurde een kwartier vooraleer ik wegwijs was en m'n bed vond.
Seffens om 8u ga ik even de stad in. Morgen geef ik wel verslag. Tot dan.
Het was vrij druk gisterenavond in Arzua. 12 oktober is een nationale hoogdag in vele delen van Spanje. In een barreke kon ik een pizza op de kop tikken. Barbecuesmaak en een 1906 van Estrella Galicia. Op een groot scherm werd de voetbalwedstrijd Atletico Madrid - Club Brugge weergegeven. 0-0 en Brugge door naar de 1/8 finales van de championsleague. Niet dat het me danig boeit maar na afloop van de match was de stemming van de Spanjolen van bange spanning naar mineur omgeslagen. Best maar gezwegen dat ik uit België kwam.
Er zijn toch lompe zelfzuchtige mensen op deze aardbol. Niet in een diepe slaap verkerend werd ik rond een uur of 2 wakker. In een uithoek van de slaapzaal lag er iemand zalig te ronken. Een bed of 2 verder moet dat geronk niet op appreciatie kunnen gerekend hebben en luid bonkend op de houtenscheidingspanelen tussen de bedden maakte een onbenul haar/zijn onvrede kenbaar. Iedereen wakker. En dan deze morgen heel vroeg : Je kunt je niet inbeelden hoeveel gasten er de wekfunctie van hun gsm op het volle volume hebben staan. Uiteraard wordt er van de snooze functie dankbaar gebruik gemaakt. Ik wakker - iedereen wakker. En maar luidop tateren, zich om anderen niet bekommerend. Domme egocentrische schepsels dat er onder de zon rondlopen, je houdt het niet voor mogelijk. Jaakske zal zijn toorn laten gelden eens ze in SdC zijn. Hen wacht een flinke rammeling op hun blote billen met zijn pelgrimstaf.
Jongens-, of meisjeslief, wat een drukte op de St. Jacobsweg. Een constante stroom van pelgrims, met trossen tegelijk, laveert zich richting SdC. Volgens mij komen ze uit de riolen gekropen. Ik zette me even op mijn kont om een chorizoke te verhapschansen. 10 minuutjes, niet meer. Ik telde 54 pelgrims die me voorbijliepen. Als je iets wilde drinken aan een bar mocht je rekenen op een half uur aanschuiven. Katrin en Marguerita kwamen aan in bar Lino. Ik had toen juist m'n bocadillo con jamon kunnen versieren na meer dan een half uur aanschuiven. Maar ik klaag niet graag, het hoort er nu éénmaal bij.
Het weer was betrokken maar opnieuw is het droog gebleven. Deze camino heb ik ongelooflijk veel piet gehad met het weer. Dat komt in deze contreien zelden voor dat er voor zo een lange periode er bijna geen neerslag valt.
Patrick heb ik niet gezien vandaag maar ik zoek vanavond met hem een pulperia binnen te stuiken. Ik weet nog perfect het restaurantje in O Pedrouzo waar ik 10 jaar geleden de lekkerste pulpo uit m'n leven heb gegeten.
Het is vlakbij de herberg hier. Gegaard in een grote ketel met eenzelfde en steeds maar sterker smakende bouillon en geserveerd op een houten plank. Om zot van te worden, zo lekker. Vanavond dus afspraak daar met de Patrick.
Solo dus vandaag. Nog eens gelegenheid gehad om m'n vriendschappen op te lijnen. Moeilijke oefening. Tja, hoe dichter je iemand tot het binnenste van je hart toelaat ... ze moeten het echt verdienen is nog niet zo lang m'n conclusie ... zoniet volgt de teleurstelling. Maar ze zijn er. Niet veel, maar ze bestaan wel degelijk. Kroost op kop natuurlijk.
Zo nog even en mijne was is klaar. Nog een uurke in de dtoogtrommel en ik kan even O Pedrouzo binnenwandelen.
Morgen de finale. Ik voel hier bij de gasten al een zekere zenuwachtigheid opkomen. Morgen is er voor hen de bekroning. Voor mij ook maar die eerste keer in 2012 zorgde toch voor een emotionele ontlading. Nu ben ik blij dat het me naar alle waarschijnlijkheid zal lukken om SdC binnen te walsen. Ik ben benieuwd voor morgen.
Mijne was is klaar zie. Hasta mañana dan maar weeral.
Ziezo, in Arzua ben ik ook geraakt. De grote overhoop aan pelgrims kan ik hier nog niet vaststellen. Morgen misschien wanneer ik een stuk op de Frances heb afgelegd.
Om 8u vlogen we buiten in het klooster. Deze stop had ik niet graag gemist. Gisteren vermeldde ik het al van die voelbare energie die er van het gebouw uitstraalde. Alberto en Monica gingen de afstand tot SdC in 2 keer overbruggen. Ik hou het op 3. Niks meer forceren en op het gemakske doorploeteren. Het werd vandaag een reuzedag. Ongelooflijk mooi weer, warm zelfs en leuke compagnie. Junjo uit Madrid, ooit hippie en in zijn hoogdagen zeker niet vies van pado's ... hij bootste de lichamelijke gevolgen van zijn toenmalige trips na waarna ik in een deuk lag. Patrick, Katrin de madam doktoor, en Marguerita. Voor Patrick moest er regelmatig getolkt worden. Bij een stop onderweg aan een gezellige albergue besloten we een stukske te eten. De herbergier stoefte enorm over de legcapaciteiten van zijn kiekens zodat we hem huerin volgend voor een huevo- omeletje kozen. Lachen weeral ... de Patrick dacht dat het oeufs de canards waren en Marguerita had oeufs de canaries verstaan ... een misverstand in de franse culinaire terminologie. Doorgespoeld met een 1906 van Estrella moet ik toegeven dat het een lekker tikkeneike was. De 22km tot in Arzua waren zo weggevaagd. In Arzua zelf gingen onze wegen uit elkaar. Ieder had een andere slaapplaats op de kop getikt. Ik zit in de Albergue Cruz de Camino. Mooie herberg maar ook weeral completo met voornamelijk Frances-pelgrims. Sebiet ga ik ff de stad in voor een hap en dan vroeg bed in.
Het doet me deugd om vanuit alle kanten, msn, whatsapp, FB, Polar Steps zoveel positieve berichtjes te ontvangen. Langs deze wil ik iedereen die aan me dacht en me wat toestuurde een dankjewel zeggen. Voor hen heb ik vandaag onderweg een bougieke aangestoken. Zie maar op de foto 👇.
Waar was ik gebleven ? Juist, het avondeten in Parga. Vincente de uitbater van 't spel had zijn best gedaan. Een appelsalade in een vinaigrette, en daarna een maaltijdsoep met bonen en kikkererwten in een hartige tomatensoep. Nagerecht een flan catalane. Goed dus. Na het eten kroop ik erin. Avia m'n Israëlische roommate was al een boekske aan het lezen. De 2 Sylvia's vermaakten zich nog aan tafel met ondermeer die Roemeense salonnicht. Stan en Sue waren niet te spreken over hun geproduceerde decibels. Maw, geluidsoverlast.
Om 8u30 was ik aan het stappen. Verdorie ik dacht dat het altijd rechtdoor was ... 4km omweg gedaan door niet goed op te letten. Soit na 28km was ik in het klooster.
Alleen gelopen vandaag. Beetje m'n vader in gedachten gehad. Al 42 jaar is het geleden dat hij is heengegaan. Veel te vroeg. Ik was 25 en nog een snotaap. Ik heb hem nu al overleefd. Het geeft een bizar gevoel, ik had hem nu zoveel kunnen vertellen, helaas. Enkel m'n apejaren en de daarbijhorende generatieproblemen heb ik hem kunnen nalaten. Het was een doorbrave mens. Dat wringt en het stemt me bitter maar gedane zaken nemen geen keer. Inzicht komt vaak na de jaren en meestal dus veel te laat.
De Amerikanen beweerden dat ze de laatste 100km 2 stempels per dag nodig hebben om hun Compostella te krijgen. Ik geloofde het niet, ik heb het trouwens nooit gedaan. Een mailtje naar het genootschap moest me uitsluitsel geven. Ze hadden verdorie nog gelijk ook ! Als ze stempels moeten hebben, dan krijgen ze stempels. Vandaag al een extra stempel van een tankstation in de pocket en nog eentje van een apotheker. Broederlijk prijken ze naast de stempel van de paters van Sobrado.
De pelgrimsafdeling binnen het klooster is volledig vernieuwd. Prachtige ruimten, mooi meubilair en een omgeving die je voelbaar met energie overlaadt. In Coimbra, de universiteitstad in Portugal, was dit ook het geval. Precies of je treedt binnen in een halo van energetische straling.
De pater die de ontvangst van de pelgrims regelde deed dit heel kalm, alle tijd nam hij er voor. Bij die pater hadden ze volgens mij de zenuwen er uitgeknipt bij de geboorte. Met 6 liet hij hen binnen en dan ging de deur terug op slot. Eén voor één registreerde hij de namen, deelde hen een bed toe en gaf een korte rondleiding door het pelgrimskwartier. Daarna liet hij de volgende 6 binnen. Hij zag er streng uit maar ik vergiste me daarin. Het was een Amerikaan denk ik en hij was niet gespeend van enige dubbelzinnige humor toen hij de doucheruimten van de dames toelichtte. Ik denk dat die paters een fantastisch leven hebben. Het is voor zover ik kon onderscheiden een gemengd klooster van cisterciënzers. Nonnen en paters zaten daarstraks gezellig samen te keuvelen op het dorpspleintje. Die worden 100 jaar.
Patrick zit hier ook. Hij liep de langere route. We hebben samen een pelgrimsmenuke achterovergeslagen. Een salade Russe en daarna frietjes met een serieuze moot zalm. Een spie St. Jacobsgebak als dessert en doorgespoeld met een Rioja en we kunnen er weeral tegen. Margerita uit Washingtom DC zette zich mee aan onze tafel. Toffe madam. Morgen nog een dikke 60 bornes en de school is uit! No hurry, eerst Arzua binnenlopen. In Arzua smelt de Norte samen met de Frances. Ik ben benieuwd. Daarop gaat een overhoop aan pelgrims aanwezig zijn. Ik ben curieus.
27km er bij op de teller en rond een uur 12 dook ik en Patrick onder de 100 nog te lopen paaltjes. Opnieuw breng ik een offer aan Thor voor het droge weer. Er werd nochthans anders voorspeld. Gisteren hoorde ik Thor nog hameren op de wolken boven Vilalba. Vandaag was het stil. Er kwamen in de namiddag zelfs enkele vegen blauw piepen.
Joel de Amerikaan uit Washington moet de strijd even staken. Shin Splint strooit roet in z'n Camino. Scheenbeenontsteking met andere woorden tgv overbelasting van de spieren van het onderbeen. Pech, hij hoopt met enkele dagen rust het tij te kunnen keren.
Het werd een rustige wandeldag. De omgeving valt zo een beetje te vergelijken met deze die je in Waals Brabant tegenkomt. Hoogten varierend tussen 360 en 450 meter. Af en toe een venijnig klimmetje maar daar bleef het doorgaans bij.
Vandaag liep ik met Patrick tot in Baamonde. Daar splitsten onze wegen. Reuzelol gehad. Hij doet me constant denken aan Fernandel in zijn rol van Don Camillo. Humor, lachen, zwanzen en het leven niet al te ernstig nemen. De ideale mix voor een gelukkig bestaan. Hij draagt een codicil op zijn lijf waarin hij bij een ongeval of ziekte afziet van elke medische handeling die hem als 'une legume' zouden laten verder leven. Zijn schoonzoon is gendarme en zo ze zijn codicil niet respecteren is zijn schoonzoon bereid om hem hierin een handje toe te steken. Patrick voegde er aan toe dat hij de kogel en het geweer eerst goed moet ontsmetten. Hij vindt het maar niks om met hepatitis in een kist te liggen. Veel gelachen dus met die man. Het kleurt je dag ! Op een bepaald moment werd ik achternagezeten door een hondeke. Niks kwaads in de zin, het was nog een jong beestje. Attention Jan ! C'est un berger Allemand Bonzaï ! Ja, de mimiek bij die uitspraak legt je dubbel.
Ook Patrick heeft gediend bij de Franse marine. Gestationeerd in de Martinique heeft hij mooie herinneringen aan zijn dienst.
Onderweg op een kerkhof kwam ik 3 dames tegen, moeder en 2 jonge dochters. Ze spraken Nederlands uit het land van Sarie Marijs ! Ja, je moet je oren goed spitsen om het te verstaan. Patrick viel achterover dat ze daar in Zuid Afrika Nederlands praten. Bij enige geschiedkundige duiding trok hij een parallel met Quebec in Canada. Ook daar spreken ze Frans zoals ze het 300 jaar geleden in Frankrijk praattten. Fotoke natuurlijk van deze 3 dames, ze kwamen uit Bloemfontein. Wat een internationale mix op zo een camino is me dat ! Ook Marguerita ui Washington DC kwam haar boccadilla consumeren aan onze tafel bij de middaglunch. Ook weer het fotootje. Wat een verrijking weeral. Okee, je ziet die mensen waarschijnlijk nooit of nooit meer terug maar toch, ze laten sporen na in je bestaan.
Ik heb er goed aan gedaan om mijn volgende overnachtingen al vast te leggen. Ik haat het maar je kan niet anders. In O'Pedrouza en Arzua moest ik nog boeken. Oh ja kamers tussen 50 en 120€ vind je wel. De rest completo. Ik heb m'n 2 kamergenotes, allebei heten ze Sylvia, ingeschakeld om in O'Pedrouza iets te verschalken. Een 3de kamergenote heet Avia, praat Hebreeuws en wat Engels, daar maakte ik daarstraks kennis mee. Ook weeral geen watje zoals Tamar was en die ik leerde kennen in het begin van de tocht.
Morgen slaap ik bij de paters in het klooster. 25km wandeling daar naartoe. Nu begint het toch echt te korten hoor!
Tot morgen dan maar weer. Dan vertel ik over het lekkere alberguediner aan tafel met Stan & Sue uit Alaska, Avia uit Tel Aviv, Danni, José en Pablo uit Valencia.