Deze 22 paaltjes behoren ook weeral zonder kleerscheuren tot het verleden. Na het consumeren van het desayuno, dit onder het toeziend oog van een kapo, was ik om 7u30 de plein over. Het was een beetje lachwekkend. De man die het reilen en zeilen in de albergue wat in het oog moest houden oefende zijn taak manu militari uit. Het was een simpele ziel, die moeten er ook zijn. Zoveel brood mocht je nemen, nam je een sneetje te veel moest je het terugleggen. Confituurpotten moesten gemillimeterd op hun plaats teruggezet worden en de boterpot werd nauwlettend in het oog gehouden zodat hij niet naar een tafel meegenomen werd. Maar goed, ook deze brave ziel had zijn verdienste.
Weg dus. Het weerbericht voorspelde weinig opbeurends. Droog vertrokken, een kwartier later werden de hemelsluizen wagenwijd opengedraaid. Met bakken viel het eruit. De regen toverde blaasjes op het asfalt, zo lelijk ging het eraan toe. Hoe je je er ook tegen kleedt, volledig droog blijven blijft een utopie. Met een korte tocht voor de boeg viel dit best te pruimen.
De paaltjes vlogen voorbij. Dit dankzij m'n jeugdige compagnonne Enya. Enya heb ik eergisteren al ontmoet in, verdorie ik kan geen namen meer onthouden, Piñares del Prio. In 't laat kwam ze aan. Vandaag ontmoette ik haar onderweg. Ze riep me of ik het fotootje van haar waarop ze in de albergue een poesje op haar schoot hield naar haar wilde doorsturen. We zijn samen gebleven door weer en wind. De kilometers vlogen voorbij. Enya komt uit Tasmanië. Ze vertelde honderduit over de Aussies en haar thuisland. Ze was vooral geïnteresseerd in onze themavolgende streek-Gr's. Ze moest het hele verhaal horen over Reynaert de Vos, het hoofdpersonage in het middeleeuwse epos Elkerlyck. In Villaviciosa stapte ik een kroegje binnen met haar en trakteerde haar op een koffie en een stuk cake. Ze was zo gelukkig als een kermisvogel. 'Waarom doe je dat ?' Blijkbaar is dat ongewoon in Tasmanië. Wel ik gaf haar antwoord. Moest mijn dochter aan de andere kant van de wereldbol zitten en er zou iemand haar een koffie aanbieden dan zou ik dat erg waarderen. Ze begreep het.
Zojuist kennis gemaakt met Joel een Amerikaan uit Washington. Van België neem ik aan dat hij dacht dat ze daar de kinderen opeten. Fijne babbel gehad toen ik hem fotos liet zien van mijn uitstappen in Antwerpen, Brugge en Gent met Lynn uit Colorado. Tja, hij was zo onder de indruk dat hij een bezoek aan Belgium overwoog. Hij nodigde me nog uit om samen te gaan eten. Jammer, ik had reeds gegeten. Bonen en albondigas. Het beloofde Fab ... ik weet al de naam niet meer, door die Spaanse jonge gasten ... ik hou hen aan hun woord. Joel was aan zijn 10de camino toe. Ook verslaafd denk ik. Zo, ik laat het hierbij. Morgen een monsterstukje naar Gijon. 30 bornes en meer dan 1000 hoogtemeters. Ik heb me iets misrekend met de afstanden. Eigen schuld, dikke bult. Come and see tomorrow.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten