Et 22 Villaviciosa - Gijon

Deze trip zit er ook weer op. De inspanningen indachtig voor de vele hoogtemeters bij de Jaizekebel die er tussen Irun en San Sebastian waren, was ik er voor vandaag niet zo happig op. Op de website van Gronze waar de caminos gedocumenteerd worden wordt de moeilijkheidsgraad weergegeven in een aantal rode sterren. 5 zijn het maximum en ik vermoed dat je het daar niet levend van afbrengt. Deze tussen Villaviciosa en Gijon had er 4. Juist Villaviciosa buiten begon er een klim non stop naar 430 meter. Die daalde daarna naar 80 meter en steeg terug naar 280 meter. De rest golvend tussen 80 en 110 meter. Het viel best mee. Ik denk dat m'n lijf er zich al naar heeft gesteld. Om 6u30 waren de 3 Françaises al aan het inpakken dus kon ik evengoed daar ook mee beginnen. Joël de Amerikaan was al geen velden meer te bespeuren.  Om 7u30 was ik al vertrokken. Nog eerst vlug ontbeten en weg.  Na een tijdje pikte ik aan bij Enya. Juist voor de klim stak er een Australiër ons voorbij. Uiteraard was dit voor het meisje een uitgelezen moment om met hem te socializen. Dat kwam goed uit. I will catch you up Enya, just go Tassie with that Aussie. Zo kon ik op mijn tempo naar boven klefferen. Iets later, bij de 2de klim kwam Lissa uit Duitsland aanpappen. Zij was de weg bijster. Aan een picknicktafeltje stopte ik voor m'n broodjes. Zij stapte voort. Samen met Enya had ze een kamer geboekt in Gijon om de prijs te drukken. 

Om 16u15 stapte ik het hostal binnen. Ik vond het eerst niet. Een gewone deur tussen de buildings. Een dame wist waar ik moest zijn en wees me de weg. Proper, wel 30  euro en uitzicht op zee en de wandelpromenade op de zeedijk vanuit een schommelstoel. Een meisje uit Antwerpen is hier gestrand. Shinsplint ! De vrees voor elke pelgrim. Julia uit Duitsland liep ik hier ook tegen het lijf. Haar bedwantsbeten van 3 dagen geleden zijn goed aan het genezen.. De Italiaan, z'n naam ken ik niet, ook al dikwijls tegengekomen zit hier ook. Die heeft een zwerende blaar waar je een ei in kwijt kunt.  Je komt wat tegen hoor !

Op de promenade lopen er nog vele mensen. De golven rollen met geweld tegen de dijk aan. Stilaan floepen de lichtjes aan van straten en pleinen. Een sfeeëriek beeld. 

Zojuist even de decathlon binnengewipt voor sportschoenen. De slippers die ik meehad doen het niet om er mee in de stad te lopen. Na aankoop sloop ik een kroeg binnen voor een grande cervessa en wat tapa's. Een goedkope avond werd het aldus.

Ik heb vooruitzicht op mooi weer ! Hoera zeg en zelfs gisteren werd er nog voor vandaag regen verwacht maar nougabolle ! Het bleef droog en het kwik klom zelfs tot 20°C. Morgen loop ik Avilès aan en voor overmorgen ligt m'n slaapstede ook al vast. Nu nog m'n was binnenhalen en laat het zandmanneke maar komen.

Tot morgen. 

Et 21 La Isla - Villaviciosa

Deze 22 paaltjes behoren ook weeral zonder kleerscheuren tot het verleden. Na het consumeren van het desayuno, dit onder het toeziend oog van een kapo, was ik om 7u30 de plein over. Het was een beetje lachwekkend. De man die het reilen en zeilen in de albergue wat in het oog moest houden oefende zijn taak manu militari uit. Het was een simpele ziel, die moeten er ook zijn. Zoveel brood mocht je nemen, nam je een sneetje te veel moest je het terugleggen. Confituurpotten moesten gemillimeterd op hun plaats teruggezet worden en de boterpot werd nauwlettend in het oog gehouden zodat hij niet naar een tafel meegenomen werd. Maar goed, ook deze brave ziel had zijn verdienste. 

Weg dus. Het weerbericht voorspelde weinig opbeurends. Droog vertrokken, een kwartier later werden de hemelsluizen wagenwijd opengedraaid. Met bakken viel het eruit. De regen toverde blaasjes op het asfalt, zo lelijk ging het eraan toe. Hoe je je er ook tegen kleedt, volledig droog blijven blijft een utopie. Met een korte tocht voor de boeg viel dit best te pruimen. 

De paaltjes vlogen voorbij. Dit dankzij m'n jeugdige compagnonne Enya. Enya heb ik eergisteren al ontmoet in, verdorie ik kan geen namen meer onthouden, Piñares del Prio. In 't laat kwam ze aan. Vandaag ontmoette ik haar onderweg. Ze riep me of ik het fotootje van haar waarop ze in de albergue een poesje op haar schoot hield naar haar wilde doorsturen. We zijn samen gebleven door weer en wind. De kilometers vlogen voorbij. Enya komt uit Tasmanië. Ze vertelde honderduit over de Aussies en haar thuisland. Ze was vooral geïnteresseerd in onze themavolgende streek-Gr's. Ze moest het hele verhaal horen over Reynaert de Vos, het hoofdpersonage in het middeleeuwse epos Elkerlyck. In Villaviciosa stapte ik een kroegje binnen met haar en trakteerde haar op een koffie en een stuk cake. Ze was zo gelukkig als een kermisvogel. 'Waarom doe je dat ?' Blijkbaar is dat ongewoon in Tasmanië. Wel ik gaf haar antwoord. Moest mijn dochter aan de andere kant van de wereldbol zitten en er zou iemand haar een koffie aanbieden dan zou ik dat erg waarderen. Ze begreep het. 

Zojuist kennis gemaakt met Joel een Amerikaan uit Washington. Van België neem ik aan dat hij dacht dat ze daar de kinderen opeten. Fijne babbel gehad toen ik hem fotos liet zien van mijn uitstappen in Antwerpen, Brugge en Gent met Lynn uit Colorado. Tja, hij was zo onder de indruk dat hij een bezoek aan Belgium overwoog. Hij nodigde me nog uit om samen te gaan eten. Jammer, ik had reeds gegeten. Bonen en albondigas. Het beloofde Fab ... ik weet al de naam niet meer, door die Spaanse jonge gasten ... ik hou hen aan hun woord. Joel was aan zijn 10de camino toe. Ook verslaafd denk ik. Zo, ik laat het hierbij. Morgen een monsterstukje naar Gijon. 30 bornes en meer dan 1000 hoogtemeters. Ik heb me iets misrekend met de afstanden. Eigen schuld, dikke bult. Come and see tomorrow. 

Et 20 Piñares del Prio - La Isla ,

Vandaag lagen er 28 km in 't vet. Ondanks de druilerige regenperiodes en een stevige westenwind op kop ben ik best tevreden met de uitstap van vandaag. Gisterenavond in de herberg moesten we James, een onderdaan van King Charles, van eten voorzien. Hij was vergeten inkopen te doen en zo kwam hij zonder bik aan in de herberg. Carla en Frank uit Roosendaal bezorgden hem een croissantje en een youghourtje, ik sandwiches en chorizo. Die man was een wandelende apotheek. Wat die allemaal bij had om zijn camino tot een goed einde brengen kan je je niet voorstellen. Pijnstillers, magnesium en kaliumpillen, bloedstollers, betablokkers ... te veel om op te noemen. Vandaag zou hij tot in Ribadesella stappen, een kort stukske om terug wat op adem te kunnen komen. Zo ook Karla en Frank. Vanuit Ribadesella gingen ze een daguitstap maken naar Oviedo met de bus. Ze vroegen me of ik iets van het weerbericht had gehoord. Overdag licht en 's nachts donker was m'n antwoord. Ze lagen krom ... Nou Frank, die humor van de Belgen is toch enig niet ? Toffe mensen weeral !

Om 8u30 was ik weg. Non stop doorgewandeld tot in La Isla. Ik heb weeral kunnen genieten van de prachtige landschappen en de ruige kusten. De oceaan beukte er vandaag met volle geweld op in. Ik denk wel golven van 3 meters hoog. De stranden werden herschapen in gigantische schuimvelden. Onheilspellende regenwolken aan de einder met slierten blauw dooraderd vormden het decor. Soms kwam de zon piepen en dan voelde je haar warmte. Niet voor lang want de grijsgrauwe lucht was meester van het zwerk. 

,

Ik heb vandaag alleen gelopen. Volop in de wind dus goed doorwaaid. M'n poncho was na een regenbui direct drooggeblazen. Alleen dus ... ideaal  vaarwater voor wat introspectie bij jezelf. Waar te beginnen ? Misschien even de vriendschappen oplijnen ? Here we go !!! Blik op oneindig en laat het maar malen in je hoofd op het ritme van het getik van je wandelstokken. Verrijkende ervaringen ...

Vandaag ben ik er weer een speciale tegengekomen. Ik noem hem de 'knutselpelgrim'. Nu heb ik al veel transportmiddelen op een camino tegengekomen gaande van kruiwagens naar willies (aanhangwagentje op de heupen), taxis, zelfs draagstokken waaraan zakken hangen op de schouders van 2 pelgrims. Net zoals inboorlingen hun vracht versjouwen in de brousse. Wel, onze Fransoos had een minifiets uit elkaar gehaald. De stuurkolom verlengd en zo gemonteerd op het voorwiel. Een bagagerek op gelast en zo duwde hij aan het stuur zijne rommel op 1 wiel voor zich uit. Zijn vrouw getooid met een hoed die meer op een bloem leek volgde haar transportpionier op een respectabele afstand. Er stond Godbetert een kilometerteller en remmen op zijn gevaarte. Op die keienwegels moet het geen makkie zijn. Ik stelde hem de vraag maar hij kon niet anders dan zijn uitvinding de hemel inprijzen.  

In de albergue van La Isla aangekomen kon ik opnieuw onze 3 jeugdige Spanjaarden aantreffen. Ja toch wel, er is ineens ontzag voor me. Ze moeten weet gekregen hebben dat dit m'n 4de camino is. Morgen gaat er 1 van die gasten me trakteren op 'fabes almonchita' of zoiets. Bonen met een speciale vis. Dat zit weeral snor met die mannen. 

Daarstraks in de supermercado een lollig momentje gehad. Het was een piepklein supermarktje en ik zocht naar een douchegel. Ik vroeg de uitbaatster ernaar maar ze verstond het niet. Google translate, de redder in nood, vertaalde douchegel naar 'idiota'. Daar moet ge geen Spaans voor kennen om te weten dat dit niet klopt. De madam kon er gelukkig mee lachen. 

Ik hou het hierbij. Morgen naar Villaviciosa. Hevige wind en veel regen. Laat maar komen !

Et 19 Llanes - Piñeres de Pria.

Tegen alle verwachtingen in gedroegen die jonge Spanjaarden zich gisterenavond als koorknapen. Om 22u30 stuikten ze de kamer binnen en zonder veel tamtam kropen ze in hun bed. Waarschijnlijk begint hun vermoeidheid op te spelen of vinden ze het geen goed idee meer om 's avonds grondig door te zakken in de kroegen. Nu moe ? Ze laten hun zware rugzak naar een volgende herberg brengen. Na facebook- en kamikazepelgrims zit ik nu aan de salonpelgrims. Dit is geen kritiek, enkel een vaststelling. Ieder pelgrimeert op zijn manier. Nu, er valt een vergelijking te maken tussen die jonge Spanjaarden en kleine kinderen. Ik heb als kookouder samen met m'n vrouw  en andere vrijwilligers verschillende scoutskampen meegemaakt. De eerste dag op kamp kon je die bengels bij bedtijd nauwelijks tot rust brengen. De tweede dag lukte dat al vlotter. De dagen erna sliepen ze al staande nog voor het bedtijd was. Ik denk aan een identiek scenario hier.

Wel, vandaag was het een korte dag. 20 km staan er bij op de caminoteller. Om 8u30 vertrokken en om 13u stond ik hier in Piñeres de Pria aan de voordeur van de herberg. Ïk was de eerste. Met maar 6 bedden was hij ook al volgeboekt. Een dame die zich aanbood kort na mijn aankomst en niet geboekt had moest al wandelen worden gestuurd. Ze had niet gereserveerd. Het is triest met dat reserveren. Helaas moet je je er bij neerleggen of je kunt op straat pitten. Ik heb nu al tot in Gijon geboekt. Velen zullen voor Gijon de afslag naar Oviedo kiezen om de Camino Primitivo aan te snijden. Ik borduur voort op de Norte. De Primitivo heeft de lat voor mij iets te hoog gelegd. Met een WE in het vooruitzicht is het opletten geblazen en vandaar dat ik bij een grote stad al ruim op voorhand reserveer.

Het regende toen ik  vertrok. En de bergen zaten verscholen achter dikke mistbanken. Licht heuvelend tussen de 30 en 100 meter was het makkelijk wandelen. Vrij mooie wandelpaden maar helaas belette de regen het uitzicht op de mooie panorama's. Vandaag had ik het genoegen om Masha te ontmoeten en om er  samen mee bijna het ganse parcours uit lopen. Masha woont in Groningen, is een jonge onderwijzeres en heeft een sabatjaar genomen om te reizen. Ze woonde in Polen, gaf les in het basisonderwijs van een internationale school. Een breuk in de relatie bracht haar terug naar NL. Tot voor kort had ze vrijwilligerswerk gedaan in Taragona/Spanje op een Johannesbroodboomplantage. Van haar leerde ik de site helpnet.com leren. Via die site kan je vrijwilligerswerk doen over de hele wereld. Voor kost en inwoon kun je zo de hele wereld rondtrekken. Haar broer trekt op die manier nu in Australië rond. Deze manier van leven spreekt volgens Masha een heleboel jongeren aan. Ik stel dan ook vast dat het kiezen voor zekerheden in het leven niet meer besteed is aan de jongere generaties.  In  Nueva nam ik afscheid van deze toffe reisgenote. Nog vlug een selfie als aandenken en een misschien tot ziens !

De herberg zou maar eerst om 14u30 openen maar de gastvrouw liet me al binnen. Ze verontschuldigde zich dat ze even wegmoest om haar kinderen van school te halen. Zo had ik de tijd om me op het gemak te installeren. Ik bedank bij deze de vorig pelgrim die me 2 blikjes Heineken naliet. Waarschijnlijk een Noorderbuur. Vervolgens bed opmaken, doucheke nemen en een stukje eten. Honden en katten die hier vrij rondlopen delen met jou het zorgenloze bestaan. Voor morgen staat er nogeen vrij korte tocht in de steigers ... de volgenden zijn terug seriuze kleppers. Laat maar afkomen Sint Jacobus. Dat varkentje wassen we wel. Bij leven en welzijn uiteraard. Tot morgen, eveneens bij L&W.

Fotokes op Polar Steps.

Et 18 Colombres - Llanes

Voilà, deze dag zit er ook weer op. Ik verklaar me sebiet nader. Eerst wat verslag maken van gisterenavond. Samen met Serge, een Fransman uit de Périgord, en Nathalie, de Canadese uit Montréal ben ik iets gaan eten in het dorp. Annex een pintje gedronken ... ze hadden er Estrella 1906. Bijna zo goed als ne Leffe. Ze smaakten. Serge, een echte Fransman waardig, dronk du vin rouge. Narhalie een cervessa grande zoals ik.  De hamburger die ik bestelde was niet veel soeps. Mijn stapmaat Ronny zou wanneer de kok navraag zou doen of het gesmaakt had antwoorden met de vraag of hij er in het vervolg een hamertje en wat nageltjes zou kunnen bijserveren. Kwestie van die hamburger onder zijn schoen te kunnen spijkeren. Een leren lap was het. Van sommige mensen kan je zeggen dat ze energie uitstralen. Nathalie is zo iemand. 2 minuten zit ze aan je tafel en je ligt in een deuk. Lachen tot en met. Zelf vouwde ze meermaals dubbel en vreesde ik dat ze moest bijgebracht worden aan een zuurstoffles. Ze loopt al van in Irun de camino en heeft nog maar 3 stempels. Ostentatief haalt ze haar verfrommelde credencial uit haar tas om haar bewering te staven. Opnieuw besterft ze het van het lachen. Ze vergeet het telkens te vragen. Haar 'Tchoum' had haar nochthans gezegd dit goed te laten invullen. Haar eerste credencial was ze al bij het vertrek in Irun kwijtgespeeld. Het duurde een tijdje voor ik door had wat een Tchoum was. Dat was haar vent. Verder pieste ze bijna in haar broek van het lachen toen ze de 3 jonge Spanjaarden, die waren ondertussen ook al in de kroeg aangekomen, de les ging spellen opdat ze zich koest zouden houden deze nacht. Ze sliep met hen op de kamer in Colombres. Helaas het mocht niet baten. Ik zag haar hier terug in de Albergue van Llanes en ze getuigde dat ze geen oog had dichtgedaan. Ze doken eerst na middernacht, goed aangeschoten, binnen op de kamer.  Wil het nu toch lukken zeker dat diezelfde kerels nu in mijn kamer zitten zeker ! Geen paniek, ik heb oorstoppen. 

Om 8u was ik weg deze morgen. De laatste van de kamer zoals gewoonlijk. Gabriella en haar Tchoum Matthias waren al vertrokken. Een paar kilometer verder kwam ik ze tegen op een leeg terras. Ze maakten me er attent op dat ik op een verkeerd spoor zat. Inderdaad, ik had een fietsspoor geselecteerd op mijn Gps. Het wandelspoor lag dichter bij de kust. Ik was blij dat ze me dit meldden. De kilometers die volgden waren er om van te snoepen. Zelfs met wat buitjes tussendoor. Eerst nog gehuld in donkere mistflarden was het Cantabrisch gebergte niet in volle schoonheid te bewonderen. Toen de zon iets na de middag doorbrak kwam ik onder de indruk van deze bergketen. Je voelt je zo nietig op dat paadje. Links van je die majestueuze  contouren van het gebergte, rechts de oceaan zover je zien kan. Die kleurt in alle tinten als gevolg van het kleurencirkus dat wolken en blauwe hemelvegen houden in het hemelspan.  In de verte en de diepte, îk liep op 150 meter hoogte de witte gevels van de huizen diep in de verte. Ze zorgden voor een schitterend contrast in het plaatje. 10 op 10 voor dit traject. Ik werd er stil van. Quality time voor zelfonderzoek.

Inkopen heb ik al gedaan. Morgen kom ik geen winkels tegen in de buurt van de albergue. Zojuist heb ik een pastaschotel met chorizo soldaat gemaakt. Nu lig ik languit in de zetel van de herberg en tik m'n artikeltje. Nathalie heeft zich erbij gezet en verzorgt al schuddebuikend haar blaren. Toffe madam ! Ik ga m'n oorstoppen zoeken en kruip in m'n tram. Morgen naar Ribadesella ... iets vroeger denk ik te stoppen. Tot morgen.

Fotokes op Polar steps.

 

Et 17 Comillas - Colombres

Ik deelde gisterenavond de kamer met 3 jonge Spanjaarden. Het zou me verwonderd hebben indien die zich als bezadigde ouderlingen gingen gedragen. Die zorgden dus voor wat animo in de keet. Niks verkeerd mee, om 10u vielen ze stil. Hoe waren we zelf als 20'ers ? 

La coucaracha, la coucaracha ... op dit muziekje gingen om 7u die mannen hun wekkers af. Kakkerlakken ... nee niet gezien het was een kraaknette herberg. Wel wat krap. 

 Vanmorgen wenste ik Katrien nog een goede camino. Zij zou nog vóór Colombres een herberg opzoeken. Misschien kom ik  haar nog wel tegen. Rolf stuurde me nog een foto van een meisje dat getrakteerd werd op bedwantsen. Heel waarschijnlijk in Güemes opgedaan, je weet wel die herberg van die 85 jarige man.  Henk een NL'se fietser wijzigde met deze kennis zijn plannen. Henk was via de Frances naar SdC gefietst en keerde terug naar huis via de Norte. In Güemes zou hij halt houden.

De hemel zag er maar grijs uit. Boven de oceaan zag deze zwart. Je zag goed waar er regen viel op die immense plas. Tegen de middag kwamen er opklaringen. Een regenbui kon er ook nog af. Ik hield juist mijn schaft in een schuilhut. Ik hield het droog vandaag. Er verschenen kleine stukjes blauw tussen de kolossale wolken waarbij de zon moeite deed om door te breken. Helaas, al haar pogingen ten spijt, het lukte niet. Eerst voorbij San Vicente de la Barquera won ze terrein. Daar in Vicente stond er een regenboog tussen de wolkenmassa. Een halve dan nog wel. Mischien ten teken dat ik nog maar halfweg ben. In dat geval zit den Theo er voor iets tussen. Samen met  Theo heb ik een 20-tal jaren geleden hier met de motor rondgetoerd. Theo, een vriend van me uit de scoutskring is helaas veel te vroeg gestorven. Samen hebben we magnifieke tochten met de motor gemaakt. Tsjechië, Frankrijk, Denemarken, Spanje... Toen ik de plaats waar we vroeger kampeerden voorbijliep keek ik naar zijn halve regenboog. Tja, mooie herinneringen. Niets is eeuwig. Het ga je goed daarboven maat ! Ik trok nog vlug een fotootje als herinnering en stuurde dit naar zijn weduwe. 

Nu zit ik in Colombres in een reuzeherberg. Sober maar aan een bed heb ik genoeg. Hier heb ik kennis gemaakt met Gabriella en Matthias. Ze komen uit Berlijn. Ik mocht mijne was aan Gabriella geven. Ze zou hem voor mij mee in het wasmachien steken. Fijne geste, straks zak ik met hen misschien mee af naar een kroegje voor een goed pintje. Klinken ter nagedachtenis van den Theo.  Morgen Llanes, dan stap ik in de schaduw van de Picos d'Europe ... 2600 en oneffen meters hoog .... Prachtig is het hier.

Tot morgen dan maar weer. 

Fotos staan op Polar Steps.

Et 16 Queveda - Comillas

Gisterenavond viel er nog een zonderlinge Fransman de albergue binnen. Een fietser was het. Ik kreeg de indruk dat hij ging skieën. Dikke anorak en wollen muts die hij zelfs in bed niet uitdeed. Verder sleurde hij met een bus campinggas en een brander. Hij ging pasta maken. Nu overdrijf ik niet maar om de 10 minuten werd er naar hem iets gestuurd of werd hij opgebeld. Het belgeluid van zijn Iphone stond loeihard wat iedereen deed opspringen van het schrikken. Het hield niet op. Ik vreesde dat Ricardo de Argentijn hem zijn Iphone zou afpakken en deze door het venster zou kieperen. Ricardo had een moeilijke dag gehad. Die was zijn portefeuille vergeten in Santander en was hem gaan terughalen en juist met de trein terug. Hij moest nog bekomen van de commotie en dat geklepper van die Fransoos zijn telefoon werkte hem danig op zijn systeem.

Vandaag werden de kaarten helemaal door elkaar geschud. Maria en haar Ricardo gingen naar Altamira de prehistorische grottekeningen opzoeken, die zie ik naar alle waarschijnlijkheid nooit meer weer. Rolf die me dan gevolgd was en ook overnachtte in Queveda wist niet goed wat doen. Ik denk dat hij er door zit en aansluit met het Argentijnse koppel en mee naar Altamira trekt. 

Om 9 uur was ik daar ribbedebie richting Comillas. 26km. Pech het regende. Grijze wolken, gesloten hemel, wat een contrast met eerdere dagen. Poncho en regenbroek aan ... m'n nieuwe bottienen waterproof ? Laat me niet lachen ! Hooguit een halfuurtje. Ik stuur ze terug !

Het saaie parcours zette zich nog even door maar in de helft werd het beter. Dan ging het weer richting oceaan uit met een mooi stuk over het strand en de kliffen. De zee zag er nu dreigend zwartgrijs uit en beukte met geweld op de rotsen. Het water spatte tot 10 meter hoog in schuimende vlokken uiteen. De regen heeft ervoor gezorgd dat de bossen lekker ruiken. Een zoet parfum stijgt op vanuit de bodem en wanneer de rook van een houtvuurtje ergens ten lande er zich mee vermengd weet je dat we naar de herfst opstomen. Hier en daar beginnen de bladeren al te verkleuren. 

Halverwege deze etappe berichtte den Hugo dat hij de 100km lange boslooptrail i8i8n Limburg na 80km moest opgeven vanwege een lelijke blaar. Die smart kan ik met hem delen want ikzelf beschik ook over een serieus en pijnlijk exemplaar onder m'n voetzool. Die gaat wel weg. Niet flauw doen is de boodschap. In Bilbao mistrapte ik me op het laddertje van m'n stapelbed. Ik hield er een paar gekneusde ribben aan over. Die doen alweer veel minder pijn. Die bobo's kom je nu eenmaal tegen op je tocht. Lastig jawel maar er zijn ergere zaken.

Ik zit in een mooie herberg. Zojuist naar een Lupo of is het nu Lupa supermarkt geweest. Inkopen voor morgen zondag. Dan zijn de winkels dicht. Ineens een avondmaal mee aangeschaft en opgesoupeerd in gezelschap van Katrien, een jonge vrouw uit Gent. Ook weeral een fijne conversatie gehad. Het is raar ... in het gewone leven kom je nooit tot een openhartig gesprek met onbekenden. Op een camino zijn er weinig tot geen drempels meer. Sociale interactie is troef hier. Tenzij je uit Leiden komt 😇. Grapje natuurlijk. Morgen Colombres. Ik denk nog 525 paaltjes tot in SdC. Ik ga slapen nu. Goodnight.

Et 15 Santander - Queveda

Deze stapdag ga ik niet inkaderen. Ik kon evengoed op de Boomsesteenweg een toerke doen. Maar goed, ik vertrok heel vroeg want er vielen kilometers te vreten vandaag. 33 op de kop. Het hadden er 3 meer kunnen zijn tot in Santillas del Mar maar daar werd het te krap om nog te kunnen overnachten aan een billijke prijs. Reserveren blijkt noodzaak en ik heb de truuk gevonden ! Bellen voor dag + 2 en doorgaans kom ik dan terecht.

Het was dus vroeg. Om 7 uur trok ik de deur dicht van Santander Central Hostel. Het desayuna werd maar eerst om 8u geserveerd. Voor een minivlootje boter en confituur en een stukje  baget ga ik niet in de rij staan dus ik vertrok. 

Het is mooi om een stad te zien ontwaken. De strofen uit het liedje van Jacques Dutronc 'Paris s' éveille' gelden als geheugensteuntjes om je hierbij opmerkzaam te maken. Een straatveger die aan zijn job begint, een dronkenlap in de goot, gehaaste mensen, taxichauffeurs die met elkaar een praatje maken, leunend op hun geopend portier De lampen van autos, rood en wit, die linten van licht trekken langs de brede boulevards terwijl het ochtendgloren stilaan de duisternis verjaagd. 

Eens Santander uit werd het een saaie boel. Constant verharde paden langs drukke verkeersaders. Hier en daar een heuvel op, niet te veel deze keer. Dat zou er nog moeten bijkomen.

Voor een groot deel van de weg had ik het gezelschap van Nathalie, een Canadese uit Montréal. Ze deed in immobiliën. Veel zin voor humor en dan gaat het goed vooruit. Ik moest wel goed m'n oren openhouden om dat Frans met dat Canadese accent te verstaan. Ze stapte voort toen ik even ging rusten. Zo hoort het, niet aan mekaar blijven plakken. We komen mekaar nog tegen.

Op 5km van de Albergue kreeg ik een whatsapp van Rolf binnen. Via whatsapp en google maps kan je een volgverzoek sturen naar je correspondent. Je ziet dan van mekaar waar elkeen zit op een stratenplan. Dit gaat al ver vind ik. Negeren was de boodschap. 

De albergue is netjes maar sober. Geen probleem. Avondeten was wel een probleem. Geen restaurantjes noch winkeltjes. Ik moest m'n voorraad aanspreken. Broodjes, tomaten van de herberg, chorizo, wat olijfolie en kruiden en voilà : een eersteklasmenu. 

Ik ga rusten nu. 

Morgen naar Comillas.

Fotokes op Polar Steps.

Et 14 Güemes - Santander.

De herberg waar ik gisteren huisde bleek een begrip te zijn en tegelijkertijd ook een must wanneer je de Norte loopt. De uitbater, bezieler lijkt me een juister woord, is 85 jaar. Zelf heeft hij over alle continenten en verspreid in 80 landen gereisd. Gefascineerd door immigratie en verbitterd over de schrijnende toestanden die ermee verbonden zijn startte hij in 1999 een opvangcentrum op in de oude hoeve van zijn ondertussen gestorven ouders. Vrijwilligers kwamen er helpen en bouwden de hoeve mee uit tot een indrukwekkend geheel met 100, jawel 100 fantastische slaapgelegenheden. We werden er als pelgrims werkelijk in de watten gelegd. Een vrijwillige bijdrage volstond om te delen in de kost. De  pelgrimstafel van gisteren voor 75 pelgrims bestond uit lekkere kippensoep, een smaakvolle risotto en fruit. Zelfs aan de vegetariers werd er gedacht. Er werd ook een samenzijn gehouden met alle pelgrims. Dit werd geanimeerd door de 85 jarige man en enkele vrijwilligers. Wat zang met gitaar anno Woodstock en een exposé van de bezieler. Ik onthoud enkele wijze woorden die hij sprak. "Ik ben 85 en oud en ben dankbaar dat ik zovele jaren heb kado gekregen. Jullie zijn hier met 18 nationaliteiten"... hij noemde ze 1 voor 1 op ... " en gemiddeld tussen de 25 en 40 jaar oud. Dat kado hebben jullie nog niet gekregen. Wees dankbaar voor elk jaartje dat erbij komt en wees goed voor mekaar ". Tot daar de prachtige ervaring in  Albergue La Cabaña del Abuelo Peito. 

Na het ontbijt vertrok ik richting Santander. De lange toer van 22km langs de kust waarvan 4 en een sjiek met de overzet. Geen overdreven cirkuswerk deze keer. 5km over de kliffen en lichtgolvend de kustlijn volgend,  een andere 5km over het strand langs de vloedlijn. Af en toe moest ik me uit de voeten maken voor een aanrollende golf, het was immers vloed. Het stappen in duin- en strandzand vergt wel wat extra inspanning. Veel van je energie verspil je in het verplaatsen van zand in plaats van vooruit te gaan. Maar het blijft de moeite. En wat een verschil met onze stranden zeg ! Bijna de ganse Belgische kustlijn staat vol hoogbouwappartementen. Ten prooi gevallen aan woekerende bouwpromotoren. Schreeuwerige animatie in de badsteden, overvolle stranden en horecaprijzen om van achterover te vallen. De schoonheid van deze Cantabrische kust staat hierbij in schril contrast.

Gisteren maakte ik kennis met Clemence. Een toffe jonge dame uit Antwerpen. Goeie babbel mee gehad. Ze zoekt te gaan trekken in de Europese Natuurparken maar zoekt nog naar een geschikte modus om daarrond slaapgelegenheden te vinden. 

Het liefst loop ik alleen en hou ik het contact met Rolf beperkt. Maar hij schijnt me te volgen tot het opdringerige toe. Hoe laat vertrek je ? Waar ga je morgen naar toe ? Ik haal je wel in als je nu vertrekt. Waar ga je eten ? Dat vind ik niet erg fijn en ik moet dan ook aan een diplomatische oplossing werken want het is een zachtaardige man. Het is mijn camino en die loop ik niet op het voorgekauwde schema van anderen. Maar dat loopt wel los.

Ondertussen heb ik me op een bankske neergeplaveid naast de havengeul. Prachtig panorama. Zeilbootjes, wandelaars op de promenade. Oceaanstomers aangemeerd aan de kade. Het kustgebergte in de verte waar nevelslierten de toppen sieren, het zachte weer. Ik zou het hier wel gewoon kunnen worden.

Santander is een grote stad. Er zijn beslist mooie dingen te zien maar ik verkies om goed uit te rusten tegen morgen. Dan staan er tussen de 30 en 35 km op de rol. Ik heb nog niet naar het hoogteprofiel durven kijken. Dat loopt wel los en ondertussen stappen we maar verder en verder. Steeds maar verder.  Ultreya et suseia ! 

 

Et 13 Laredo - Güemes

Dit is me ook weeral gelukt. 33km tot in Quimes. Zware kost weeral. Vooral de 'shortcuts' over de kliffen zijn hachelijke stukjes. Keien, steile hellingen en naast je de afgrond. Niet van de jongste meer zijnde moet je je niet meer meten met gasten van rond de 30. Die vliegen soms naar boven alhoewel ik er ook al ben tegengekomen die bekaf waren. Ik heb deze trippen iets onderschat maar goed, we gaan er nog steeds voor. 

Later op de avond werd bed 2 en 3 van mijn kamer nog ingepalmd door nen Duits en een Spaanse senorita. Tot 1 uur 's nachts  snurkte die zoals een betonmolen. Zulk een gasten tref je ook aan in de albergues. Ik was vroeg weg vanmorgen. Om 7u30 trok ik de gietijzeren deur  van het klooster 'Casa de la Trinidad' achter me dicht. Ik wilde graag om 9 uur het ferrybootje naar Santona halen. De Rolf had het klooster niet meer gehaald en zou daar aan de ferry me opwachten. Ik dacht dat het 5km was tot aan dat bootje, dat was het ook en ik dacht ruim op tijd te zijn met om 7u30 te vertrekken. Niet dus. Op m'n GPS staat er een langere versie en daardoor werden het er 8. Door het mulle modderzand van een rivier. Het werd de boot van 9u30. Rolf stond aan al aan de overkant. Samen zijn we dan opgetrokken. Langs het mooiste strand van Cantabrië. De verleiding was groot om pootje te baden maar daarmee verhoog je de kans op blaren. Je vel wordt hierdoor te week.

Prachtig. Het mag dan een loodzware camino zijn, je wordt beloond met de prachtigste uitzichten. Elke keer opnieuw en steeds nieuwe indrukken. Nu mag je nog in het sjiekste hotel ter wereld over je balkon hangen, het uitzicht blijft onveranderd. En hier krijg je panoramas gratis op je bord. Je voelt het wel aan je voetjes.

De Rolf heeft er vandaag 42 gelopen. Die hangt in rafels uiteen. Morgen naar Santander neemt hij de kortste weg langs de kust. Ik heb daar ondertussen gereserveerd.

Rond 5 uur kwam ik dan uiteindeljk aan in de Herberg La cabane del pueblo peuto. Donativo voor slapen, avondeten (kippensoep en risotto). Dit is een reuzeherberg waarbij de vrijwilligers een passie hebben voor de pelgrim.   Het is een gezellige lokatie. Groot ook, wel 100 nette bedjes. Hier in de herberg kwam ik weer enkele oude bekenden tegen. De Argentijnen, Sophie en de Kai. Ik ga stoppen of mijn lijf is niet uitgerust tegen morgen. Fotokes op de Polar Steps. Tot morgen. 

 

Et 12 Santullan - Laredo

Eloïsa, zo heette de hospitalera in Santullan. Ze mag wat mij betreft in de top 10 komen van de meest vriendelijke en behulpzame  hospitalera. Een kraaknette herberg, frisdrank ter beschikking en een ontbijt om U tegen te zeggen. Je moet het maar doen. Heinz, ik noem hem Heinz omdat het een Duits is en ik zijn naam niet ken, dook gisterennamiddag de herberg binnen. Die mens was vrij corpulent, op het obèse af, en torste een rugzak van 35kg. Rolf ontfermde zich over hem en raadde hem aan om zeker 20kg overboord te gooien. Rolf meende zelfs dat hij nog nooit ggewandeld heeft. Nu heb ik al Facebookpelgrims gezien, dit keer was het de beurt aan een kamikazepelgrim. Bovendien sleurde hij een toestel mee om zijn nachtelijke apneus te voorkomen. Hoe hij dat moet regelen in de herbergen is maar de vraag. Daar zal zeker op gefoeterd worden. Vandaag zou hij nog een dag extra blijven bij Eloïsa om even te recapituleren. Hopelijk is hij verstandig  en ziet hij in dat hij beter een andere vorm van pelgrimeren kiest. Erg gezond eten was er ook niet bij. Bij het ontbijt strooide hij puur zout op zijn confituur. Van eten gesproken, de pelgrimsmaaltijd van Rolf en Philippe, ook nen Duits, moet niet van al te bijstere kwaliteit geweest zijn. Vanmorgen klaagden ze allebei dat hun maag overhoop lag. 

Het was een ferme boterham vandaag. 32 bornes en ik denk toch wel een 600 hoogtemeters. Ik was om 7u40 vertrokken met de Rolf. Rolf is een architect en trekt elk jaar voor een maand op tocht. In Castro moest hij een nieuw snoertje vinden dus ik nam afscheid. We zouden elkaar wel terug ergens tegenkomen. 't Is er niet van gekomen. Wel heb ik Arne terug ontmoet. Die trok op met Gerhard, ook weeral nen Duits, en Jess een Engels meisje uit Londen. Haar bood ik m'n condoléances aan voor haar overleden Queen. Tijdens m'n picknick maakte ik kennis met Mandy en haar dochter Winter. Zij komen uit Ohio. Dit stel is wel ontzettend sympathiek. Moederlief staat vol tattoos van draken en monsters. 

Je voelt hier wel dat er voeten onder je lijf staan na zo een trip. En naar gewoonte zit het venijn in de staart. Al een hele tijd kon ik me sterk maken dat Laredo achter een uitdagende kustrots lag. Hopla na 25km naar 250m hoogte over keien en dan een kilometerke of 3 op de rotsrichel. Nee geen tapis plain maar  opnieuw van die keien. De afdaling was ook niet mals maar ik ben er geraakt. 

Ik zit in een klooster en betrap mezelf op gevloek. Het nonneke van dienst, in een wit habijt met een blauw-rood kruis erop doet de ontvangst. Ze spreekt alleen Spaans maar uit haar exposé over het reilen in de gemeenschap maak ik op dat ik naar de kerk moet gaan om 7u voor pelgrimswijding, om 9u nog eens voor de lauden.  Geen wifi, enkel een kamer met 3 bedden een badkamer en wc. Ik kan enkel naar buiten via 1 deur waarvan ik de sleutel heb gekregen. Alle andere deuren zijn op slot. Fotokes zal ik dan maar morgen doorsturen. Ik zal ze wel op Polar Steps plaatsen. Tot morgen, van heir een serieuze gust ! Er komt zelfs een ferry aan te pas. Tot morgen. Nu even hier uit dit gevang breken en de omgeving verkennen.  Kom Jan een beetje respect ! Je zit op een religieuze wei.

Et 11 Potugalete - Santullan

Op het gemakje kroop ik uit m'n bed deze morgen. Iedereen die al wakker rondliep begroette mekaar met een buenas dias. Onze madam uit Leiden liep iedereen straal voorbij. Wat een zuurpruim toch ! Koffieke, brood en weg. Een goeie 25 km naar Santallun.

Veel vlak, enkel op het einde een gestage klim naar 200m aan 10%. Dat viel best te doen. Het ging terug richting kust uit. Dit keer de Cantabrische kust en de Euskadi kust liet ik achter me. Met het mooie weer zag ik er naar uit om na al die bergen terug de zee te zien. Prachtig schouwspel. Ik trok met bottinnen en wandelstokken langs de vloedlijn. Een enig moment. De geur van de zee ! Diep snuiven, de jodium tot in het diepste van je longen trekken. Na het strand volgde er een wandeling op de kliffen tot bijna Castro Urdiales. Jongens, schoon dat dat hier is. Een zicht van zeker 50km breed over strand en kliffen. De Grote Kunstenares Moeder Aarde toverde schuimkopjes op de aanrollende golven wanneer ze braken op de rotsen. De hele Golf van Biskaje schitterde in het zonlicht. In de verte laģen grote tankers voor anker op de rede. Een rustig plaatje.

1974 zelfde tijdstip in de herfst. Matroos kok 'De Lossy' op de kustmijnenveger M928 stut met keggen zijn potten en pannen op het kombuis want er wordt storm verwacht in de golf van Biskaje. Alles wat loszit wordt verzegeld. Ik krijg opdracht om een boodschap te flashen naar de andere schepen van het flotielje. Ik snap het niet want het is in code. Daarna mag ik beschikken. De hel breekt los. Rollend en stampend houdt het schip koers. Een televisie dondert loodrecht naar beneden tegen het spant, zo hard rolt het schip over haar zij ....  Alweer bijna 50 jaar geleden, het kwam me terug voor de geest toen ik die tankers daar zo vredig voor de rede zag liggen. De Golf van Biskaje is gekend voor erg zware zeegang bij noodweer.

Het pad liep naar Castro Urdiales helemaal in de klif uitgekerfd. Zo mooi die panoramas, je moet het gezien hebben.

Eerlijk gezegd had ik geen tijd gemaakt om te eten,  ik bleef maar kijken

Rond 3 uur kwam ik aan un de herberg. Rolf een Zwitser met wie ik de laatste 5 km samenwandelde had eveneens op dezelfde herberg  zijn zinnen gezet. Goeie babbel mee gehad, ik denk dat ik hem nog wel eens tegen zal komen. 

Ondertussen heb ik al een pegrimsmenutje binnen. Ik kan gaan slapen. Een mooie herberg trouwens, ik heb het voor vandaag getroffen. 

Et 10 Bilbao - Portugalete

Voor vandaag werd het een makkie. 18km waarvan 15km plat en de rest licht golvend. Om 2u stapte ik al de albergue binnen. Voor ontbijt een croissantje met een Café Americano con leche. Daar kon ik even mee voort. Later zou ik hier of daar in een barretje nog wel een pinxtho versieren. In Bilbao waren er nog volop loop en fietswedstrijden aan de gang en dat veroorzaakte wat verwarring in de routekeuze. Hier en daar een versperring zodat ik moest omlopen. Toch moet ik ergens een brug ver voorbijgelopen zijn met tot gevolg dat ik op de rechteroever een weg moest zoeken. Ik was al te ver om nog terug te keren. Eigenaardig genoeg kwam ik na een kilometer of 6 terug de flechas ammarillo tegen, de gele pijlen die in de richting van SdC wijzen. Er moeten dus meerdere varianten bestaan want vooralsnog op zoek naar een brug had ik er geen meer tegengekomen. Oh ik had het rustig zeg ! De laatste 3km kreeg ik voortdurend ongevraagd advies hoe ik moest lopen. Een erg oude man dook zelfs tot 3 maal uit het niets op om me de weg te wijzen. Telkens hij me aansprak verdween hij weer om dan veel verder er ineens weer te staan. Raar alleszins. Op 2km van de meet kreeg ik compagnie van een oudere vrouw die me aansprak in het Spaans. Ik gebaarde van haar niet te verstaan maar ze week niet van me af en bleef maar doorratelen. Een paar 100 meter verder kwam een andere vrouw zich ook bemoeien met mijn reisweg. Ik maakte er uit op dat ik een heel andere richting uit moest. Het draaide bijna uit op ambras tussen de 2 dames. En maar tateren in het Spaans. Het hield niet op zelfs na ettelijke keren te kennen gegeven te hebben dat ik er geen jota van verstond. De laatst bijgekomen dame droop verontwaardigd af, de andere bleef me volgen. Op de duur dacht ik dat ze me tot in de herberg zou blijven volgen. Een straatje voor mijn bestemming keerde ze de hoek om. Gracias Señora ik waardeerde je goede inborst maar ik verstond niets van heel je Spaanse retoriek.

Het is hier een propere herberg. Een kamertje met 4 bedden dat ik deel met 3 dames. 2 van hen, moeder en dochter, komen uit Leiden. Al enkele malen deelde ik met hen de herberg. Ook in het Poshel Bilbao hostal lagen ze op  dezelfde slaapzaal. Met de dochter lukt het om tot een praatje te komen. De moeder daarentegen is erg afstandelijk en mijd alle contact. Tja ze zal er wellicht een reden voor hebben maar sympathiek vind ik het echter niet. Nu, ze doet maar, zich daarvoor verantwoorden hoeft ze nu ook helemaal niet ! En ik kan me natuurlijk vergissen.

Zojuist een wandelingetje gedaan tot aan het oude havenkwartier. Ook hier staat iedereen op straat aan de cervesserias te socializen. Een massa volk op de been, gedrum in de nauwe straatjes en een hoop oorverdovend straatlawaai. Over de Nervion rivier staat er een metershoge stalen constructie die een gondel van de ene naar de andere kant van de rivier loodst. Enkele autos kunnen er zelfs mee overzetten. Dat had ik nog nooit gezien ! Iets verder mondt deze Nervion uit in de Golf van Biskaje. Tot daar heb ik de rivier gevolgd en ben dan teruggekeerd naar de herberg. Fotootjes trekken is een leuk tijdverdrijf. Sebiet ga ik m'n eten klaarmaken zie ! Een wokschoteltje als entrada en daarna warm ik in de microgolf wat Argentijnse empanadas op. Ik hou het simpel vandaag. Alle dagen restaurant zou niet in lijn liggen met de pelgrimsmodus.

Morgen terug enige bultjes maar niet meer zoals in het begin. Ik zoek tot in Santullan te stappen. Voorzien was Castro Urdiales, een 6 km verder, maar ik vind het er nogal prijzig. Daarna moet ik dat mooiste strand van Cantabrië tegenkomen. Ik ben benieuwd !